Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2010

"Ορίστε λοιπόν! το πρώτο τεύχος, 1993, δραχμές 100

το γιατί ονομάστηκε το ιστολόγιο "Κυνοκέφαλοι" το αναφέρει εδώ ο φίλος μου ο Μαρίνος:

"Πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια (αν θυμάμαι καλά, 1993-95), φοιτητής στη Θεσσαλονίκη, βγάζαμε ένα, ας πούμε, “ποιητικό φανζίν” με την ονομασία “Οι Κυνοκέφαλοι”. Το τι απέγινε εκείνη η παρέα λίγο-πολύ το ξέρω· ο φίλος μου ο Γρηγόρης μάλιστα ονόμασε έτσι το δικό του ιστολόγιο (
http://kynokefaloi.blogspot.com/). Όσο για μένα, ακόμα κρατώ στο σπίτι μου ένα αντίγραφο εικόνας από το Βυζαντινό Μουσείο με τον άγιο Χριστόφορο τον κυνοκέφαλο (ο οποίος έχει μια ενδιαφέρουσα ιστορία: στο συναξάρι, πρόκειται κανονικά για έναν κυνοκέφαλο βάρβαρο που αιχμαλωτίστηκε από τους Ρωμαίους, έγινε χριστιανός και μαρτύρησε. Ο μεταγενέστερος συναξαριστής (θυμάμαι καλά ότι πρόκειται για τον Νικόδημο τον Αγιορείτη;), σε μια εποχή πια χωρίς τέτοια τέρατα στις άκρες της οικουμένης, θεώρησε χρέος του να σημειώσει ότι, στην πραγματικότητα, ο άγιος μας ήταν πολύ άσχημος, και μόνον κάποιοι αμαθείς αγιογράφοι τον παριστάνουν με κεφάλι σκύλου…). Τώρα, ανεβάζω αυτό το ποστ με την εντελώς αβάσιμη ελπίδα να βρεθεί κάποιος από τους τότε αναγνώστες…

Ξανακοιτάζω εκείνα τα τρία τεύχη και βλέπω ότι για το είδος της δεν ήταν άσχημη προσπάθεια. Κάναμε κολάζ από κείμενα χτυπημένα σε γραφομηχανή, ενίοτε και χειρόγραφα, μαζί με εικονογράφηση, κυρίως από κόμικς (Μέμπιους θυμάμαι, Καζά, Μανάρα -κατά τύχη, όλα αυτά τα άλμπουμ τα έχασα στην πορεία)." [
http://dytistonniptiron.wordpress.com/2009/03/19/kynokefaloi/]

Η αλήθεια είναι ότι δεν σκέφτηκα ποτέ και δεν είχα σκοπό αυτό το ιστολόγιο να αποτελέσει μια συνέχεια του ομώνυμου φανζίν. Απλά, όταν ήταν να το ονοματίσω, σκέφτηκα τι σήμαιναν τότε για μας οι "Κυνοκέφαλοι" ως βήμα και μέσο έκφρασης. Και ίσως αν ήταν να βγει σήμερα ένα τέτοιο περιοδικάκι, μάλλον δε θα μαζευόταν η παρέα όπως τότε, με χαρτιά, ψαλίδια και κόλλες και μετά ταβέρνα, αλλά κατ' ιδίαν σε μοναχικές περιπλανήσεις στον κόσμο των εγωτικών ιστολογίων. Θυμήθηκα τώρα και την άλλη προσπάθεια τους "Τυμβωρύχους" από την "Ομάδα για την Ιστορία και την Αρχαιολογία",το '92 - '93, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία....

Από καιρό λοιπόν με το Μαρίνο σχεδιάζαμε να ανεβάσουμε τα 3 τεύχη των "Κυνοκέφαλων" και αυτό έγινε τελικά
εδώ.


[ο τίτλος της ανάρτησης είναι παρμένος από το διαφημιστικό του "Δύτη"]

Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2010

Άσμα ασμάτων




Τι ωραία που είναι η αγάπη μου με το καθημερινό της φόρεμα
κι ένα χτενάκι στα μαλλιά.
Κανείς δεν ήξερε πως είναι τόσο ωραία.
Κοπέλες του Άουσβιτς, του Νταχάου κοπέλες,
μην είδατε την αγάπη μου;
Την είδαμε σε μακρινό ταξίδι, δεν είχε πιά το φόρεμά της
ούτε χτενάκι στα μαλλιά.
Τι ωραία που είναι η αγάπη μου, η χαϊδεμένη από τη μάνα της
και τ' αδελφού της τα φιλιά.
Κανείς δεν ήξερε πως είναι τόσο ωραία.
Κοπέλες του Μαουτχάουζεν, κοπέλες του Μπέλσεν,
μην είδατε την αγάπη μου;
Την είδαμε στην παγερή πλατεία μ' έναν αριθμό στο άσπρο της το χέρι,
με κίτρινο άστρο στην καρδιά.
Τι ωραία που είναι η αγάπη μου, η χαϊδεμένη από τη μάνα της
και τ' αδελφού της τα φιλιά. Κανείς δεν ήξερε πως είναι τόσο ωραία



Ιάκωβος Καμπανέλλης

Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2010

Σον το Ελληνίζειν;


Όταν ο Ιουλιανός απαγόρευσε στους Χριστιανούς το 362 το «Ελληνίζειν», να διδάσκουν ή να διδάσκονται την ελληνική κλασική παιδεία, ο άγιος Γρηγόριος του απάντησε:


ΡΖʹ.
Σὸν τὸ Ἑλληνίζειν;
εἰπέ μοι·
τί δέ;
οὐ Φοινίκων τὰ γράμματα;
ὡς δέ τινες, Αἰγυπτίων;
ἢ τῶν ἔτι τούτων σοφωτέρων Ἑβραίων;
οἳ καὶ πλαξὶ θεοχαράκτοις ἐγγραφῆναι τὸν νόμον παρὰ Θεοῦ πιστεύουσι;
Σὸν τὸ Ἀττικίζειν;
Τὸ πεττεύειν δὲ καὶ ἀριθμεῖν, καὶ λογίζεσθαι δακτύ λοις, μέτρα τε καὶ σταθμὰ, καὶ ἔτι πρὸ τούτων, τὰ τακτικὰ καὶ πολεμικὰ, τίνος;
οὐκ Εὐβοέων;
εἵπερ Εὐβοεὺς ὁ Παλαμήδης, ὁ πολλῶν εὑρετὴς, καὶ διὰ τοῦτο ἐπίφθονος, καὶ μέντοι καὶ δίκας τῆς σο φίας ἀπαιτηθεὶς, καὶ κατακριθεὶς τοῖς ἐπὶ Ἰλίου στρατεύσασι;
Τί οὖν;
ἂν Αἰγύπτιοι, καὶ Φοίνικες, Ἑβραῖοί τε, οἷς ἡμεῖς συγχρώμεθα πρὸς τὴν ἡμετέ ραν παίδευσιν, τί δ' ἂν οἱ τὴν νῆσον ἔχοντες Εὔβοιαν μεταποιοῦνται τούτων ὡς αὐτοῖς διαφε ρόντων, κατὰ τὰς σὰς ὑποθέσεις, τί δράσομεν;
ἢ τί δικαιολογησόμεθα πρὸς αὐτοὺς, τοῖς οἰκείοις ἑαλωκότες νόμοις;
Ἢ πᾶσα στέρεσθαι τούτων ἀνάγκη, καὶ τὸ τοῦ κολοιοῦ πάσχειν, γυμνοὺς εἶναι τῶν ἀλλοτρίων περιαιρεθέντας πτερῶν καὶ ἀσχήμονας;
ΡΗʹ.
Σὰ τὰ ποιήματα;
τί δέ;
οὐ τῆς γραὸς μᾶλλον ἐκείνης, ἣ, τὸν ὦμον σεισθεῖσα παρά τινος συντόνως ἀντιπαριόντος, ὡς λόγος, εἶτ' ἐνυβρίζουσα τῷ σφοδρῷ τῆς ὁρμῆς, ἔπος ἐφθέγξατο·
καὶ τοῦτ' ἀρέσαν τῷ νεανίᾳ λίαν, καὶ φιλοπονώτερον με τρηθὲν τὴν θαυμασίαν σου ταύτην ἐδημιούργησε ποίησιν;
Τί τἄλλα;
Εἰ δὲ τοῖς ὅπλοις μέγα φρο νεῖς, παρὰ τίνων σοι τὰ ὅπλα, ὦ γενναιότατε;
Οὐ τῶν Κυκλώπων, ἐξὧν τὸ χαλκεύειν;
Εἰ δέ σοι μέγα καὶ μέγιστον τῶν ὄντων ἡ ἁλουργὶς, ἐξ ἧς σοφὸς σὺ, καὶ τῶν τοιούτων νομοθέτης·
τί;
οὐκ ἀποθήσῃ ταύτην Τυρίοις, παρ' ὧν ἡ ποιμενικὴ κύων, ἡ τῇ κόχλῳ βρωθείσῃ, καὶ τὰ χείλη καθαιμαξάσῃ, τῷ ποιμένι τὸ ἄνθος γνωρίσασα, καὶ διὰ τού των παραδοῦσα τοῖς βασιλεῦσιν ὑμῖν τὸ πένθιμον τοῖς κακοῖς ῥάκος καὶ ὑπερήφανον;
Γεωργίας δὲ καὶ ναυπηγίας, τί φήσομεν, ἂν ἀπελαύνωσιν ἡμᾶς Ἀθηναῖοι, τὰς Δήμητρας καὶ τοὺς Τριπτολέμους διηγούμενοι, καὶ τοὺς δράκοντας, ἔτι δὲ Κελεούς τε καὶ Ἰκαρίους, καὶ πᾶσαν τὴν περὶ ταῦτα μυθολογίαν, ἣ καὶ μυστήριον ὑμῖν αἰσχρὸν ταῦτα ἐποίησε, καὶ νυκτὸς ὄντως ἄξιον;
ΡΘʹ.
Βούλει, τἄλλα παρεὶς, ἐπ' αὐτὸ τὸ κεφάλαιον ἀναδράμω τῆς σῆς ἐμπληξίας, εἴτ' οὖν θεοβλαβείας;
αὐτὸ δὲ πόθεν σοι τὸ μυεῖσθαι, καὶ τὸ μυεῖν, καὶ τὸ θρησκεύειν;
Οὐ παρὰ Θρᾳκῶν, καὶ ἡ κλῆσις πειθέτω σε;
Τὸ θύειν δὲ οὐ παρὰ Χαλδαίων, εἴτ' οὖν Κυπρίων;
Τὸ ἀστρονομεῖν δὲ οὐ Βαβυλώνιον;
Τὸ δὲ γεωμετρεῖν οὐκ Αἰγύπτιον;
Τὸ δὲ μαγεύειν οὐ Περσικόν;
Τὴν δὲ δι' ὀνείρων μαντικὴν τίνων ἢ Τελμησέων ἀκούεις;
Τὴν οἰωνιστικὴν δὲ τίνων;
οὐκ ἄλλων ἢ Φρυγῶν, τῶν πρώτων περιεργασαμένων ὀρνίθων πτῆσίν τε καὶ κινήματα;
Καὶ, ἵνα μὴ μακρολογῶ, πόθεν σοι τὸ καθ' ἕκαστον;
οὐχ ἓν ἐξ ἑκάστων;
ὧν πάντων εἰς ταυτὸ συνελθόν των, ἓν δεισιδαιμονίας συνέστη μυστήριον;

ΛΟΓΟΣ Δʹ. Κατὰ Ἰουλιανοῦ Βασιλέως Στηλιτευτικὸς [αποσπάσματα]
Migne PG 35.και εδώ: http://www.documentacatholicaomnia.eu/04z/z_0329-0390__Gregorius_Nazianzenus__Contra_Julianum_imperatorem_i__MGR.pdf.html

Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010

Άνθρωποι

Άνθρωποι λυπημένοι
δεν ξέρουν από που έρχεται η λύπη τους.
Άνθρωποι ευτυχισμένοι
δεν ξέρουν από που έρχεται η ευτυχία τους.
Άνθρωποι που ψάχνουν δεξιά ή αριστερά
δεν ξέρουν να ξεχωρίσουν το δεξί απ' τ' αριστερό.
Άνθρωποι που λένε πάντα "Εγώ και δικό μου"
δεν ξέρουν τι είναι "Εγώ" και τι θα πη "δικό μου"


Η νύχτα πέφτει
κι οι άνθρωποι πάνε να κοιμηθούν
σαν τα ψάρια που επιστρέφουν στο νερό.

Όταν ξυπνήσουν
άλλοι ασχολούνται με τις δουλειές τους
άλλοι ασχολούνται με τον εαυτό τους.



Τζελαλαντίν Ρουμί, "Ο Αγαπημένος", [απόδοση Κ. Κολύμβα], Αρμός 1997 [σελ. 68, 79]

Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010

Οι Μετανάστες κι Εμείς

Οι Μετανάστες κι Εμείς
Του ΣΤΑΘΗ Δ. ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ
Πρέπει να καταλάβουμε οι Ελληνες και μάλιστα να το καταλάβουμε εγκαίρως ότι στο εξής θα (συ)ζούμε με μετανάστες. Συνεπώς τα ερωτήματα που εγείρονται είναι: ενσωμάτωση και ώσμωση; ή πολυπολιτισμικότητα και διχασμός; (δηλαδή ρατσισμός, καταστολή και γκέτο για τους μετανάστες, κίνδυνοι ασφάλειας και -ακόμα- εθνικής ανεξαρτησίας, για τους Ελληνες).
Το πρώτον που μπορούμε να διαπιστώσουμε σε αυτό το πρόβλημα (διότι ακόμα είναι πρόβλημα) είναι ότι η παρουσία των μεταναστών τα τελευταία χρόνια στη χώρα έχει λειτουργήσει θετικά. Μετά μιαν πρώτη περίοδο εγκληματικότητας και συγκρούσεων, οι μεν περισσότεροι μετανάστες ενσωματώθηκαν στην κοινωνία, παράγουν μεγάλο μέρος του εθνικού πλούτου, νοικοκυρεύθηκαν, οι δε περισσότεροι Ελληνες συνήθισαν στην ιδέα της συνύπαρξης με αλλοεθνείς και αλλόδοξους. (Επιμένω στο «οι περισσότεροι Ελληνες» διότι η προσωπική συμπεριφορά των πολλών προς τους μετανάστες είναι πολύ καλύτερη απ' τους φόβους που διατυπώνουν, ενίοτε οι ίδιοι, στις δημοσκοπήσεις για τους μετανάστες. Κι αυτό έχει την εξήγησή του: είναι άλλο πράγμα η προσωπική επαφή κι άλλο ο «Αλλος» ως αφηρημένο -και μάλιστα «απειλητικό»- μέγεθος).
Για μια χώρα όπως η Ελλάδα (με εθνική ομοιογένεια από τις πιο ισχυρές στην Ευρώπη) η στάση αυτή είναι μια σημαντική πρόοδος (ακόμα και «φαινόμενο» - που έχει όμως κι αυτό την εξήγησή του).
Βεβαίως υπάρχουν ακόμα και θα υπάρχουν για καιρό πολλοί Ελληνες που στην αγορά εργασίας αντιμετωπίζουν τους μετανάστες ως λεία, αλλά αυτό αν ευνομηθούμε ποτέ, θα βρει τη λύση του.
Το δεύτερον: οι μετανάστες που κινούνται στην ελληνική κοινωνία κινούνται σε τρία επίπεδα: την αγορά εργασίας, την παραοικονομία και στις εκτός νόμου γκρίζες ζώνες. Και τα τρία δημιουργούν τρεις φόβους: την απώλεια θέσεων εργασίας για τους ντό- πιους, τη συμμετοχή των ξένων στην παρασιτική οικονομία (εθνική και διεθνή) και το αίσθημα ανασφάλειας μπροστά στην εγκληματικότητα.
Συνεπώς το πρώτο πρόβλημα είναι ο φόβος. Ο φόβος των Ελλήνων για τους μετανάστες και ο φόβος των μεταναστών για τους Ελληνες.
Μιλώντας για τους μετανάστες που ήδη βρίσκονται στη χώρα μας (και τους λίγους ακόμα που μπορεί να αντέξει τον ερχομό τους) το πρώτο μέτρο που θα μπορούσε να χτυπήσει τον αμοιβαίο φόβο είναι η άμεση απόδοση της ιθαγένειας στα παιδιά των μεταναστών που γεννιούνται στην Ελλάδα. Αυτό συνιστά ενσωμάτωση (κι εν καιρώ συνειδητόν εξελληνισμό). Η πρόσβαση αυτών των παιδιών στο εκπαιδευτικό σύστημα δεν θα είναι προϋπόθεση ενσωμάτωσης (όπως θέλει η Ν.Δ.) αλλά θα έχει ως αποτέλεσμα την ενσωμάτωση (όπως διδάσκει η ιστορία).
Αν προκρίνουμε την ενσωμάτωση (το πολυπολιτισμικό μοντέλο απέτυχε -εκτός ΗΠΑ- και αναθεωρείται όπου εφαρμόσθηκε) και την ώσμωση, αν θέλουμε να απομονώσουμε τον ρατσισμό και τις φοβικές αντιδράσεις, πρέπει να καταφύγουμε στην αλήθεια και την αυτογνωσία.
Αυτοί που υψώνουν στους Ελληνες το δάχτυλο και τους μαλώνουν (συχνά τους βρίζουν) για ξενοφοβία και ρατσισμό, προσφέρουν πολύ κακή υπηρεσία στους μετανάστες - εκτρέφουν το μίσος. Και την αμάθεια. Με καλύτερη σύμμαχό της την (αμφίπλευρη) υστερία.
Αντιθέτως αυτοί που θυμίζουν στους Ελληνες ότι υπήρξαν και οι ίδιοι μετανάστες, ότι έζησαν επί αιώνες μαζί με άλλους εντός κι εκτός συνόρων, ανοίγουν αμέσως έναν διάλογο όλων με όλους - και ο διάλογος σκοτώνει πρώτα απ' όλα τον φόβο.
Αυτά τα κομπλεξικά, τα μισερά και (άλλωστε) ψευδή ότι οι Ελληνες είναι (από χέρι) ρατσιστές, δεν προσφέρουν παρά περισσότερη πόλωση, περισσότερο μίσος. Οπως και περισσότερη βλακεία (χρήσιμη στον φόβο) προσφέρει από την άλλη μεριά και η «παιδαγωγική αλήθεια» των πολιτικώς ορθών.
Οι Ελληνες δεν βαρύνονται στη διαδρομή τους από πογκρόμ και οργανωμένες κρατικές ξενηλασίες. Αντιθέτως, από τα χρόνια του Μεγαλέξανδρου και μετά έζησαν απλωμένοι στον κόσμο, κοσμοπολίτες, ενώ ακόμα και οι μεγάλες μεταναστεύσεις, στην κυρίως Ελλάδα αργότερα, όπως των Σλάβων ή οι αλλεπάλληλες των Αλβανών, όχι μόνο τους εξαφάνισαν, αλλά αντιθέτως τους φρεσκάρισαν - και τότε με οικονομικούς κυρίως τρόπους. Σε οικονομικά άλλωστε, όπως και εκπαιδευτικά αίτια οφείλεται εν πολλοίς ο αλληλοδιάδοχος εξελληνισμός των μεταναστών επί πολλούς αιώνες.
Τηρουμένων των αναλογιών ίδιο είναι το ζητούμενο και σήμερα. Αν αναδείξουμε τα θετικά μας (όπως η φιλοξενία), αν δεν κρύψουμε αλλά αντιθέτως παιδέψουμε τα αρνητικά μας (όπως η μισαλλοδοξία), θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε το μεταναστευτικό πρόβλημα με ανθρώπινο και παραγωγικόν τρόπο.
Η αυτογνωσία (και συνεπώς ο αυτοσεβασμός) μπορεί να μας βοηθήσει στην αποδοχή του άλλου με βάση τους νόμους. Διότι εκεί είναι το κλειδί: οι νόμοι. Και μάλιστα η ευνομία. Οι νόμοι στη Δύση για τους μετανάστες είναι δρακόντειοι. Το νομικό πλέγμα που προτείνει αυτή η κυβέρνηση για τους μετανάστες είναι πολύ πιο ανθρωπιστικό και πρέπει να συζητηθεί εις βάθος και με προσοχή.
Το διάστημα των πέντε-δέκα χρόνων συνεχούς και νόμιμης εργασίας πρέπει να ανοίγει στους μετανάστες την πόρτα των αστικών και στη συνέχεια πολιτικών δικαιωμάτων. Μάλιστα η επιβράβευση της νόμιμης εργασίας είναι ένα καλό κίνητρο για την έξοδο των μεταναστών από την παραοικονομία (και απ' το έγκλημα για μερικούς).
Οπως επίσης η εξασφάλιση τόπων λατρείας, παιδείας, καθημερινού πολιτισμού και τέχνης μπορούν να τονώσουν το αίσθημα αξιοπρέπειας κι αυτοπεποίθησης των ξένων μάλιστα με τρόπο που να νομιμοποιεί στα μάτια των Ελλήνων το δικαίωμά τους να 'χουν λόγο στα δημοτικά, τα πολιτικά και τα εργασιακά πράγματα. Ετσι ο μετανάστης θα πάψει να 'ναι ο ξένος (ο εξωτικός, ο μουσουλμάνος, ο μαύρος), και θα γίνει ο πλησίον με τη δικιά του (ενδιαφέρουσα) προίκα, το παιδί του αν θέλει θα εξελληνισθεί και πάντως η Ελλάδα δεν θα 'ναι πια για αυτό μια μητριά, αλλά ένας τόπος με την ιστορία του, το μέλλον του, ευρύχωρος και πολιτισμένος.
* * *
Δεν κινδυνεύει η Ελλάδα από τους μετανάστες (τους οποίους μάλιστα ορισμένοι φοβικά συναθροίζουν με τις μειονότητες), δεν κινδυνεύει απ' την ενσωμάτωση. Θα κινδυνέψει μόνον από την (πολυπολιτισμική) γκετοποίηση που στερεί τα πολιτικά δικαιώματα από όσους μετανάστες τα θέλουν.
Ισονομία και ισοπολιτεία. Με ισηγορία. Και παρρησία. Η συνέχεια, η επιβίωση και η άνθηση του ελληνισμού δεν βασίσθηκε ποτέ (μετά τον Μεγαλέξανδρο) στη φυλετική καθαρότητα, αλλά στην παιδεία, τους νόμους (και την ανταρσία όταν δεν τους διέθετε), στο συνανήκειν - αυτόν τον πανάρχαιο πολιτικό προσδιορισμό του έθνους.
Ο Καρακάλας με το διάταγμά του (για την παραχώρηση των δικαιωμάτων του Ρωμαίου πολίτη σε όλους) έδωσε άλλα 300 χρόνια ζωής στα ήδη 700 της Ρώμης κι άλλα χίλια στον ρωμαϊκό μύθο.
Δεν ήταν κορόιδο...

Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2010

Οι Κυριακές του Μίλτου Σαχτούρη

Η δύσκολη Κυριακή

Απ' το πρωί κοιτάζω προς τ' απάνω ένα πουλί καλύτερο
απ' το πρωί χαίρομαι ένα φίδι τυλιγμένο στο λαιμό μου

Σπασμένα φλυτζάνια στα χαλιά
πορφυρά λουλούδια τα μάγουλα της μάντισσας
όταν ανασηκώνει της μοίρας το φουστάνι
κάτι θα φυτρώσει απ' αυτή τη χαρά
ένα νέο δέντρο χωρίς ανθούς
ή ένα αγνό νέο βλέφαρο
ή ένας λατρεμένος λόγος
που να μη φίλησε στο στόμα τη λησμονιά

Έξω αλαλάζουν οι καμπάνες
έξω με περιμένουν αφάνταστοι φίλοι
σηκώσανε ψηλά στριφογυρίζουνε μιά χαραυγή
τί κούραση τί κούραση
κίτρινο φόρεμα -κεντημένος ένας αετός-
πράσινος παπαγάλος -κλείνω τα μάτια- κράζει
πάντα πάντα πάντα
η ορχήστρα παίζει κίβδηλους σκοπούς
τί μάτια παθιασμένα τί γυναίκες
τί έρωτες τί φωνές τί έρωτες
φίλε αγάπη αίμα φίλε
φίλε δώσ' μου το χέρι σου τί κρύο

Ήτανε παγωνιά
δεν ξέρω πια την ώρα που πέθαναν όλοι
κι έμεινα μ' έναν ακρωτηριασμένο φίλο
και μ' ένα ματωμένο κλαδάκι συντροφιά


Κυριακή

Κύματα Κυριακής τα μάτια μου
κύματα μοναξιάς τα χέρια μου

τρίζουν από ύπνο αθώο
τα δόντια μέσα στην καρδιά μου

το πεθαμένο το παιδί

δεν ξενιτεύεται
πάει κρατώντας ένα

κόκκινο σκυλάκι

μέσα στο μαντίλι

τέρατα περπατούν
ανάποδα στα όνειρα
φυσάει ένας άγριος αέρας
πάνω απ' τις λεμονάδες
πετάει μιά νυχτερίδα
σαν πικραμένο ευαγγέλιο

μ' ένα μαύρο πανί
μία γυναίκα
σκεπάζει το φεγγάρι




Σαν Πανηγύρι

*

Η Κυρα-Λένη όλη μέρα τραγουδάει
δεν το καταλαβαίνει ότι κλαίει

*

Κάθε βράδυ η μάννα μου
με ταΐζει χώμα
έγινα καθώς φαίνεται
πουλί ιστορικό

*

νεκρό πουλί ακονίζω τα μαχαίρια μου
η Ιστορία (βλέπετε) δεν κάνει διάκριση
νεκρός ή
ζωντανός.

*

Ευλογημένη Κυριακή
καταραμένη μέρα
που μ’ ένα χτύπημα
ο θεοκόπος
μ’ έσπασε στα δυό.


από τις συλλογές: Η ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΗ, ΣΦΡΑΓΙΔΑ ή Η ΟΓΔΟΗ ΣΕΛΗΝΗ και ΧΡΩΜΟΤΡΑΥΜΑΤΑ

Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2010

Οι γάτες της Πόλης

[Η Λωξάντρα] " Όταν, ύστερα από δυο εβδομάδες, έφυγε απ’ τα Ταταύλα, μόλις πάτησε το πόδι της στο Μακροχώρι, αμέσως στη μύτη της ήρθε η μυρωδιά του σπιτιού της, η μυρωδιά του κήπου της και η μυρωδιά από τον κήπο του Ρεσάτ πασά που ήταν δίπλας τον δικό της. Οι απριλιάτικες βροχές είχανε σταματήσει και τα κυπαρίσσια από τον κήπο του Ρεσάτ πασά ήτανε καταπράσινα. Ο πλάτανός της είχε τινάξει τα νέα φυλλαράκια του και πάνω απ’ το ντουβάρι φαίνονταν οι καινούργοι κλώνοι από το αιγόκλημά της. Η μικρή πόρτα του κήπου της ήταν ανοιχτή και στο κατώφλι κάθουνταν η γάτα της η Καλυψώ,-άσπρο πονπόνι πούντρας, τιφτίκι ανατολίτικο. Σεχερεζάντ από τις χίλιες και μια νύχτες των παραμυθιών. Ωραία των ωραίων ανάμεσα στις γάτες της Ανατολής. Και μόλις την είδε την Λωξάντρα από μακριά, τη γνώρισε! Αχ! Αυτό δεν είναι η χαρά. Και οι σκύλοι της γειτονιάς τη γνώρισαν."

Μαρία Ιορδανίδου, Λωξάντρα (1963)

"Οι γάτες της Πόλης έχουν πιο ανατολίτικη συμπεριφορά από τους δίποδους κατοίκους της. Τις βλέπετε να γλιστρούν αθόρυβα στους δρόμους, κοιτώντας ανήσυχα μέσα από τα μισόκλειστα βλέφαρα τους, ενώ τα αφτιά τους στρέφουν σαν ραντάρ στην παραμικρή υποψία εχθρικού βήματος, έτοιμες για δράση μόλις τους δοθεί η ευκαιρία να παρανομήσουν, καιροφυλακτώντας πάντα για μια λεηλασία ή ένα γιουρούσι, με περπατησιά γεμάτη χάρη και με λουσάτη φορεσιά, αυτές οι εγκληματίες αριστοκράτισσες των σοκακιών, διεφθαρμένες από τη γρατζουνισμένη τους μουσούδα έως τη δαγκωμένη τους ουρά, ανατολίτισες από τα στραφταλιστά αχάτινα μάτια πάνω στο αιγυπτιακό κεφάλι τους ως τα φονικά, εξασκημένα στα καλντερίμια, νυχοπόδαρα τους."

John Freely, Εικόνες από την Πόλη, (μτφρ. Μ. Αργυράκη), Printa 2007


"Να περπατήσεις στο Αρναούτκιοϊ και να χαζέψεις το γάτο της κυρίας Λουλούς, που παραμονεύει στην αποβάθρα για να αρπάξει με το πόδι του το ζαλισμένο από τα ορμητικά ρεύματα ψάρι."

Μαριάννα Κορομηλά, Η Μαρία των Μογγόλων, εκδ. Πατάκης 2008

Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2010

Η κυρα-Κακή και οι δώδεκα μήνες

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε μια κακόψυχη κυρούλα, που δεν έλεγε ποτέ της καλό λόγο και γι’ αυτό όλοι την έλεγαν κυρα-Κακή.
Μια μέρα η κυρα- Κακή πήγε στο δάσος για να μαζέψει ξύλα για το τζάκι της.
Εκεί συνάντησε 12 παλικάρια. Ήταν οι δώδεκα μήνες του χρόνου.
-Γεια σου, γριούλα.
-Φύγετε απ’ το δρόμο μου, βρoμόπαιδα. Τι θέλετε και με ενοχλείτε;
-Θέλουμε να σε ρωτήσουμε ποιο μήνα του χρόνου αγαπάς περισσότερο.
Η κυρα-Κακή είχε για όλους μια κακή κουβέντα να πει…
-Δεν αγαπώ κανένα. Όλοι τους είναι χάλια. Ο ένας είναι χειρότερος από τον άλλον.
Ο Γενάρης με παγώνει με τα χιόνια του.
Ο Φλεβάρης με ζαλίζει με τα καρναβάλια του.
Ο Μάρτης με γεμίζει σπυράκια, όταν ξαναγεννιέται η φύση.
Ο Απρίλης με λερώνει, γιατί πρέπει να βάφω τα αυγά κόκκινα.
Ο Μάης έχει βρoμοπαπαρούνες.
Ο Ιούνης κι ο Ιούλης με τα μπάνια στη θάλασσα με γεμίζουν άμμο και φύκια.
Ο Αύγουστος έχει καύσωνα και μύγες.
Ο Σεπτέμβρης είναι χάλια, γιατί ανοίγουν τα σχολεία και γεμίζει ο τόπος παιδικές φωνές.
Ο Οκτώβρης με κουράζει, όταν μαζεύω τα παλιοκάστανά του.
Ο Νοέμβρης φέρνει τις παλιοβροχές και τους άχρηστους τους κεραυνούς του που με τρομάζουν
κι ο Δεκέμβρης με ξεπαραδιάζει με τα χαζοδώρα που πρέπει να πάρω στα κοκομαθημένα τα εγγονάκια μου…
Οι δώδεκα μήνες του χρόνου δυσαρεστήθηκαν πάρα πολύ με την απάντηση της γριούλας. Δεν περίμεναν να ήταν τόσο σκληρή. Σκέφτηκαν όμως καθώς έφευγε να της δώσουν τρία τσουβάλια, λέγοντας πως έπρεπε να τα ανοίξει στο σπίτι της.
Η γριούλα πήγε βιαστικά στο σπίτι της για να ανοίξει τα τσουβάλια. Ήταν περίεργη να δει τι είχαν μέσα.
Όταν άνοιξε το πρώτο τσουβάλι είδε έκπληκτη ότι ήταν γεμάτο φίδια!
Το δεύτερο ήταν γεμάτο κατσαρίδες!
Τέλος το τρίτο γεμάτο με σαύρες!
Έτσι, η κυρα-Κακή πήρε το μάθημά της κι από τότε έγινε καλή κι όλοι πια τη φωνάζουνε : η κυρα-Καλή!




ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ: Πρόκειται για μια διασκευή του γνωστού λαϊκού παραμυθιού, την οποία βρήκα τυχαία, όπως το επεξεργάστηκαν μαθητές από το 33ο Δημοτικό Σχολείο Θεσσαλονίκης που στεγάζεται στο 'Ασυλο του Παιδιού (31/10/08).
http://blog33.wordpress.com/%ce%b7-%ce%ba%cf%85%cf%81%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%ce%ba%ce%ae-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%bf%ce%b9-%ce%b4%cf%8e%ce%b4%ce%b5%ce%ba%ce%b1-%ce%bc%ce%ae%ce%bd%ce%b5%cf%82/.

Αρχειοθήκη ιστολογίου

ΔΙΑΒΑΤΕΣ

ΚΑΛΩΣ ΟΡΙΣΑΤΕ!

Συνολικές προβολές σελίδας

FeedBurner FeedCount