Κύριε, ἡ γυναῖκα ποὺ ἔπεσε σὲ πολλὲς ἁμαρτίες,
σὰν ἔνοιωσε τὴ θεότητά σου, γίνηκε μυροφόρα
καὶ σὲ ἄλειψε μὲ μυρουδικὰ πρὶν ἀπὸ τὸν ἐνταφιασμό σου
κι ἔλεγε ὀδυρόμενη: Ἀλλοίμονο σὲ μένα, γιατί μέσα μου νύχτα θολὴ
καὶ δίχως φεγγάρι, ἡ μανία τῆς ἀσωτείας κι ὁ ἔρωτας τῆς ἁμαρτίας.
Δέξου ἀπὸ μένα τὶς πηγὲς τῶν δακρύων,
ἐσὺ ποὺ μεταλλάζεις μὲ τὰ σύννεφα τὸ νερὸ τῆς θάλασσας.
Λύγισε στ᾿ ἀναστενάγματα τῆς καρδιᾶς μου,
ἐσὺ ποὺ ἔγειρες τὸν οὐρανὸ καὶ κατέβηκες στὴ γῆς.
θὰ καταφιλήσω τὰ ἄχραντα ποδάρια σου,
καὶ θὰ τὰ σφουγγίσω πάλι μὲ τὰ πλοκάμια τῆς κεφαλῆς μου·
αὐτὰ τὰ ποδάρια, ποὺ σὰν ἡ Εὔα κατὰ τὸ δειλινό,
τ᾿ ἄκουσε νὰ περπατοῦνε, ἀπὸ τὸ φόβο της κρύφτηκε.
Τῶν ἁμαρτιῶν μου τὰ πλήθη καὶ τῶν κριμάτων σου τὴν ἄβυσσο,
ποιὸς μπορεῖ νὰ τὰ ἐξιχνιάσῃ, ψυχοσώστη Σωτῆρα μου;
Μὴν καταφρονέσῃς τὴ δούλη σου, ἐσὺ ποὺ ἔχεις τ᾿ ἀμέτρητο ἔλεος.
σὰν ἔνοιωσε τὴ θεότητά σου, γίνηκε μυροφόρα
καὶ σὲ ἄλειψε μὲ μυρουδικὰ πρὶν ἀπὸ τὸν ἐνταφιασμό σου
κι ἔλεγε ὀδυρόμενη: Ἀλλοίμονο σὲ μένα, γιατί μέσα μου νύχτα θολὴ
καὶ δίχως φεγγάρι, ἡ μανία τῆς ἀσωτείας κι ὁ ἔρωτας τῆς ἁμαρτίας.
Δέξου ἀπὸ μένα τὶς πηγὲς τῶν δακρύων,
ἐσὺ ποὺ μεταλλάζεις μὲ τὰ σύννεφα τὸ νερὸ τῆς θάλασσας.
Λύγισε στ᾿ ἀναστενάγματα τῆς καρδιᾶς μου,
ἐσὺ ποὺ ἔγειρες τὸν οὐρανὸ καὶ κατέβηκες στὴ γῆς.
θὰ καταφιλήσω τὰ ἄχραντα ποδάρια σου,
καὶ θὰ τὰ σφουγγίσω πάλι μὲ τὰ πλοκάμια τῆς κεφαλῆς μου·
αὐτὰ τὰ ποδάρια, ποὺ σὰν ἡ Εὔα κατὰ τὸ δειλινό,
τ᾿ ἄκουσε νὰ περπατοῦνε, ἀπὸ τὸ φόβο της κρύφτηκε.
Τῶν ἁμαρτιῶν μου τὰ πλήθη καὶ τῶν κριμάτων σου τὴν ἄβυσσο,
ποιὸς μπορεῖ νὰ τὰ ἐξιχνιάσῃ, ψυχοσώστη Σωτῆρα μου;
Μὴν καταφρονέσῃς τὴ δούλη σου, ἐσὺ ποὺ ἔχεις τ᾿ ἀμέτρητο ἔλεος.
Ποίημα Κασσιανῆς Μοναχῆς.
Δοξαστικὸν τῶν Ἀποστίχων τοῦ Ὄρθρου τῆς Μεγ. Τετάρτης
Ἦχος πλ. δ´.
3 σχόλια:
Βρήκα απόδοση του τροπαρίου της Κασσιανής από τον Κωστή Παλαμά.
(για το ποστ που δεν έκανα ;-)
« Κύριε, γυναίκα αμαρτωλή, πολλά,
πολλά, θολά, βαριά τα κρίματά μου.
Μα, ω Κύριε, πώς η θεότης Σου μιλά,
μέσ’ στην καρδιά μου !
Κύριε, προτού σε κρύψ’ η εντάφια γη
από τη δροσαυγή λουλούδια πήρα
κι απ’ της λατρείας την τρίσβαθη πηγή
σου φέρνω μύρα.
Οίστρος με σέρνει ακολασίας . . . Νυχτιά
σκοτάδι, αφέγγαρο, ανάστερο με ζώνει,
το σκοτάδι της αμαρτίας, φωτιά
με καίει, με λιώνει.
Εσύ που από τα πέλαα τα νερά
τα υψώνεις νέφη, πάρε τα Έρωτά μου,
κυλάνε, είναι ποτάμια φλογερά
τα δάκρυά μου.
Γείρε σ’ εμέ. Η ψυχή μου πώς πονεί !
Δέξου με Εσύ που δέχτηκες και γείραν
άφραστα ώς εδώ κάτου οι ουρανοί
και σάρκα επήραν.
Στ’ άχραντά Σου πόδια, βασιλιά
μου Εσύ, θα πέσω και θα στα φιλήσω
και με της κεφαλής μου τα μαλλιά
θα στα σφουγγίσω.
Τ’ άκουσεν η Εύα μέσ’ στο αποσπερνό
της παράδεισος φως ν’ αντιχτυπάνε,
κι αλαφιασμένη κρύφτηκε . . . Πονώ,
σώσε, έλεος κάνε.
Ψυχοσώστ’ οι αμαρτίες μου λαός,
τ’ αξεδιάλυτα ποιός θα ξεδιαλύσει ;
Αμέτρητό Σου το έλεος, ο Θεός !
Άβυσσο η κρίση ».
.
Ακόμα ένα Τσαλαπετεινέ που βρήκα στην ίδια πηγή http://users.uoa.gr/~nektar/
του Γ. Χειμωνά:
Γιῶργος Χειμωνᾶς (1938-2000)
ἀφιέρωση στὸν Ὀδ. Ἐλύτη, περιοδ. Χάρτης (τ. 21-23, Νοε 1986, σσ.474-475).
Κύριε
Ἐγὼ ἡ γυναίκα
ἡ μολυσμένη τῶν ἁμαρτιῶν
στὰ σπλάχνα μου αἰσθάνθηκα τὴν θεότητά σου
κι ἔγινα μυροφόρος
Μὲ ὀδυρμούς μῦρα
ἀκουμπῶ ἐμπρὸς ἀπὸ τὸν τάφο σου
Τά σπλάχνα μου ἡ νύχτα τά κατέχει
Μανία ἡ ἀκολασία μου
Σκοτάδι καὶ θάνατος τῆς σελήνης
ὁ ἔρως μου τῆς ἁμαρτίας
Πᾶρε τὰ μάτια μου μαζὶ μὲ τὰ δάκρυά τους
ἐσὺ ποὺ ὅρισες ἡ θάλασσα
νὰ κατάγεται ἀπό τα σύννεφα
Κλῖνε πάνω ἀπὸ τὸν στεναγμὸ τὸν πιὸ βαθὺ τῆς καρδιᾶς μου
ἐσὺ ποὺ ἔκαμψες τοὺς οὐρανοὺς
γιὰ νὰ χωρέσει τό ἄφατο
Θέλω νὰ φιλήσω τὰ πόδια σου τὰ ἀνέγγιχτα
καὶ νὰ τὰ προστατεύω
μέσα στὶς θηλειὲς τῶν μαλλιῶν μου
Στό σούρουπο τοῦ παράδεισου ἡ Εὔα
τοὺς κρότους ἀκούει καὶ ταράζεται
τρόμαξε καί ἐκρύφτη
Σωτῆρα μου καί τῶν ψυχῶν σωτῆρα
Ποιὸς τὸ κουβάρι τῶν ἁμαρτιῶν μου θὰ ἔρθει νὰ ξετυλίξει
Στῆς τιμωρίας σου τήν ἄβυσσο
ποιὸς πῶς νὰ κρατηθεῖ
Μὴν ἀποστρέψεις τὸ βλέμμα σου ἀπὸ πάνω μου
Βλέπε με. Τήν δούλη σου.
Ἐσὺ ποὺ εἶσαι τό ἔλεος.
Υπάρχει και εκείνο που αποδίδεται στον Ι. Πολέμη:
Χριστέ, γυναίκα ποὺ ἔπεσε σὲ χίλιες ἁμαρτίες,
σὰν ἄκουσε, σὰν ἔνιωσε τὴ θεϊκή σου χάρη,
μὲ μυροφόρας φόρεμα, στὰ δάκρυα πνιγμένη,
πρὶν νὰ σὲ θάψουνε στὴ γῆ, μύρα γλυκὰ σοῦ φέρνει.
Ὠιμέ! φωνάζει, ὁλόγυρα νύχτα ῾ναι, νύχτα μαύρη,
νύχτα π᾿ ἀνοίγει καὶ κεντᾶ τοὺς σαρκικούς μου πόθους
καὶ σκοτεινὴ κι ἀσέληνη, τῆς ἁμαρτίας ἔρως.
Δέξου, Χριστέ, τὰ δάκρυα, τὰ δάκρυα ποὺ χύνω·
Σὺ ποὺ τραβᾶς στὰ σύννεφα τῆς θάλασσας τὸ κύμα,
λυγίσου, γύρε τὴν καρδιὰ στοὺς ἀναστεναγμούς μου,
Σὺ πού ῾γυρες τοὺς οὐρανοὺς στὴ γέννησή σου ἐπάνω·
Τ᾿ ἀνέγγιχτα τὰ πόδια σου ἅφες νὰ τὰ φιλήσω
καὶ νὰ σφογγίσω τὰ φιλιὰ μὲ τὰ πλεχτὰ μαλλιά μου.
Τὰ πόδια, ποὺ σὰν ἄκουσε τὸν κρότους τους ἡ Εὔα
τὸ δειλινὸ μὲς στὴν Ἐδέμ, ἐκρύφτηκε ἀπὸ φόβο.
Τὶς τόσες ἁμαρτίες μου, τὴ φοβερή σου κρίση,
ποιὸς νὰ μετρήσει δύναται, Σωτήρ μου, ψυχοσώστη;
Μὴ μὲ θωρεῖς ἀδιάφορος τὴν ταπεινή σου δούλη,
Ἐσὺ ποὺ ἔχεις σὰν Θεὸς ἀμέτρητη εὐσπλαγχνία.
(αλλά διάβαζα τελευταία ότι μάλλον αμφισβητείται η πατρότητα, καθώς φέρεται δημοσιευμένο ανώνυμα στην εφ. Ταχυδρόμος της Κωνσταντινούπολης [φ.258/3.4.1899].Πάντως δεν έχω ελέγξει την ορθότητα αυτής της άποψης)
Απ' όλα πάντως προτιμώ της Κασσιανής!
Θησαυρός μαζεύτηκε εδώ!
Σε ευχαριστώ. Να σαι καλά!
Δημοσίευση σχολίου