για πέντε ώρες στην Αθήνα

... βρέθηκα το Σάββατο, που πέρασε. Στο κέντρο.


Βέβαια και ίσως κάποιος που ζει στην Αθήνα, μάλλον αλλιώς θα εννοεί το κέντρο, από όλους εμάς, της επαρχίας τους κατοίκους. Ο καθένας ορίζει αλλιώς τον τόπο που ζει, το χώρο του και το χωροχρόνο του.

Αυτό το νοιώθεις αρκετές φορές, ίσως και με υπερβολή, ότι κουβαλάς το καλάθι με τις ντόπιες κότες από το χωριό πεσκέσι για φίλους και συγγενείς, αλλά ξεχάστηκες κάπου στην πλατεία Συντάγματος. Οι άλλοι τρέχουν κι εσύ πας αργά. Και χαζεύεις. Και κάποιοι σε χαζεύουν επίσης.

Φυσικά δε ζητάς να συναντήσεις γνώριμα πρόσωπα, όπως εκεί που ζεις και λίγο πολύ, όλοι ή οι περισσότεροι είναι γνωστοί. Αλλά νοιώθεις ότι είναι αφύσικο, να σπρώχνονται, να σε σπρώχνουν, όπως κατεβαίνεις στο μετρό οι βιαστικοί ακροβάτες των κυλιόμενων, δίχως μια κουβέντα ή έστω ένα μορφασμό.

Κι αυτή τη φορά αναρωτήθηκα, αν στην Αθήνα έφτασε ποτέ η άνοιξη ή αν φτάνει ποτέ....