Δευτέρα 9 Αυγούστου 2010

Άδεια αορίστου χρόνου

Ο μύθος του καλοκαιριού θα μπορούσε να συσχετισθεί σε μια άλλη ανάγνωση με το γνωστό μύθο του τζίτζικα και του μέρμυγκα, όπου ο σοφός μέρμυγκας δε σταμάτησε λεπτό να δουλεύει και να προετοιμάζεται για το χειμώνα, ενώ ο άμυαλος τζίτζικας συνέχισε να τραγουδά όλο το καλοκαίρι δίχως να τον νοιάζει για το μέλλον. Αυτός ο μύθος σε μια άλλη ανάγνωση (φιλελεύθερη, μαρξιστική ή ό,τι άλλο, δεν έχει σημασία), ίσως προβληματίζει, εάν προσπαθήσει κανείς να την επικαιροποιήσει σε σχέση με τα υλικά αγαθά, τους τρόπους και τις διαδικασίες παραγωγής. Κατά βάθος όμως υπάρχει το κυνήγι του χαμένου [ή κερδισμένου] ελεύθερου χρόνου και είναι γνωστό πως ο χρόνος εκτός από ένα μετρήσιμο είδος έχει κοινωνική διάσταση, αλλά και αποτελεί μια πολιτική πρόταση. Βέβαια, υπάρχουν και πολλές άλλες διαστάσεις του χρόνου, όπως και του χώρου.


Τώρα λοιπόν που βαδίζει το καλοκαίρι προς το τέλος του άσχετα με τον καιρό και τη διάθεση, αλλά γιατί έτσι θέλει και το οδηγεί το μάρκετινγκ και το μάνατζμεντ, θέτοντας ως όριο τον δεκαπενταύγουστο, είναι μάλλον επικίδυνο ή και αιρετικό να αναλογιστεί κανείς ποιοι είναι αυτοί που ορίζουν, πως και γιατί τον χρόνο [της εργασίας, των διακοπών, και πάει λέγοντας].

Πέρα από τις διακοπές των «πολλών», βλέπει κανείς τα τελευταία καλοκαίρια να πληθαίνουν κάμπινγκ [πολιτικά και εναλλακτικά θέλουν να λέγονται], συνάξεις και γιορτές επ’ ευκαιρίας πολλών ειδών και τοπικών προϊόντων [σαρδέλας, πατάτας, φασολιού], άρχισαν να αναβιώνουν πανυγήρια σε χωριά ξεχασμένα τις υπόλοιπες 364 [ή 363] ημέρες του χρόνου [γνωστά και ως ανταμώματα]. Κι όταν φεύγουν οι πανυγηριτζήδες τι μένει πίσω στις έρημες παραλίες και πλατείες; Τι απομένει στους κατοίκους που θα συνεχίσουν να βιώνουν την δυσκολία της ελληνικής υπαίθρου; Και γιατί θα πρέπει για να μαζευτεί μια παρέα να πιει, να φάει, να συζητήσει και να τραγουδήσει να υπάρχει πάντα από πίσω μια υπεροργανωτική «μαμά» που να φωνάζει υστερικά για το φαγητό, τους καθωσπρέπει τρόπους παρουσίας και παρέμβασης [ε, να τονίσουμε και τη διαφορετικότητά(;) μας] και άλλα πολλά; [Αλήθεια όμως τι πιο σημαντικό ως παρέμβαση από μια βόλτα σε παραλίες με επί πληρωμή ξαπλώστρες και ομπρέλες]. Γιορτάζουν ακόμα τα ποτάμια και οι λίμνες με τραγούδια και χορούς [Καλλικράτης και εκλογές εν όψει φέτος], ναι, όλα αυτά που τον υπόλοιπο χρόνο στερεύουν στα αρδευτικά αυλάκια, τρέχουν στους νιπτήρες και τις μπανιέρες μας και ένα δάκρυ κυλά, άντε και καμμιά υπογραφή να μπαίνει σε δηλώσεις διαμαρτυρίας, όταν βλέπουμε τα ψόφια ψάρια και τα νεκρά ζώα στις όχθες τους. Πριν λίγα χρόνια άρχισαν και τα πανυγήρια με τους αρχαιολογικούς χώρους, που αποφάσισαν να είναι ανοικτοί τη βραδιά της αυγουστιάτικης πανσελήνου με συναυλίες, και άλλα πολλά δρώμενα αμφιβόλου περιεχομένου και ποιότητας. [Δεν είναι καθόλου προς τιμήν των αρχαιοφυλάκων που φέτος αρνήθηκαν να συμμετέχουν εθελοντικά, όχι γιατί δεν είναι δικαίωμά τους να πληρώνονται τις υπερωρίες, αλλά κανείς τους, ούτε και από τους υπόλοιπους υππότες δεν διαμαρτυρήθηκε τόσα χρόνια και δεν πρότεινε να είναι ανοικτοί οι χώροι και τον υπόλοιπο καιρό και μέρα [π.χ. την Καθαρή Δευτέρα, την Πρωτομαγιά, τον Δεκαπενταύγουστο....].

Ε, αρχίσανε οι χοροί για να φτιάξουμε αλλοιώτικα, στέκια επαρχιώτικα...

Ο πιο συναρπαστικός περίπατος είναι αυτός που θα κάνουμε  δίχως την όποια "μαμά" και τα ταπεράκια με το φαγητό που κουβαλά. Ας περιδιαβούμε μόνοι μας ή με την παρέα μας αυτή την πολύπαθη ύπαιθρο, να απελευθερώσουμε και προβάλουμε τη δικιά μας πραγματική διάθεση και να ορίσουμε τις δικές εξαιρέσεις στους κανόνες που πάνε να μας φορέσουν και οι μεν και οι δεν, καλημερίζοντας και χαιρετώντας όσους συναντήσουμε.

4 σχόλια:

Unknown είπε...

Καλημερα Γρηγορη.
Νοιωθω ευτυχης που καποια μερα ανοιξα την πορτα σου και με καλοδεχθηκες.
Ετσι ακριβως, ολα αυτα λειτουργουν στην σφαιρα του 'προγραμματισμου'.
Τιποτε αυθεντικο 'αναβιωνω σημαινει προσπαθω να επαναφερω το παρελθον' μα αντο παρελθον δεν οριζει το σημερα μας ,η αναβιωση ξεφτιζεται και παιρνει την μορφη της ΑΤΡΑΞΙΟΝ.

fvasileiou είπε...

Το φετεινό καλοκαίρι έχει την μελαγχολία του τέλους. Κανένας δεν ξέρει αν θα έχει την δυνατότητα να συμμετέχει στους χορούς -αν θα γίνουν αυτοί οι χοροί.
Και πραγματικά αναρωτιέμαι πώς θα ήταν αν όλοι οι πανηγυριστές και οι παραθεριστές απελευθέρωναν την πραγματική τους διάθεση, πέρα από τις συμβάσεις του παλιού χρόνου.

Καλό Δεκαπενταύγουστο σε όλους!

Νίκος Διακογιάννης είπε...

καλησπέρα, Γρηγόρη μου καικαλό μας φθινοπωρο! Επέστρεψα στην μπλογκογειτονιά του pathfinder.
Μ' αρέσει ο ττρόπος που προσέγγισες την α΄σιθηση του χρόνου στη διάρκεια τουκαλοκαιριού και το νοιάξιμό σου για τι τελικά μένει μετά τους χορούς και τα γλέντια στην ελληνική ύπαιθρο. Πώς νιώθουν εκείνοι που απομένουν πίσω ξανά στις μεγάλες ώρες της χειμωνιάτικης νύχτας. Πάντως είναι και λύτρωση παράλληλα για τη φύση και τους δικούς της ήχους. Η Νίσυρος τουλάχιστον, έτσι μοιάζει να μου λέει τα συναισθήματά της, ότι δηλαδή αποκαθαίρεται από τους δήθεν και τους αγχωμένους ταξιδιώτες του "όλα σε ένα".

Ιστολόγα είπε...

Κάτι για τον τίτλο του ιστολογίου σου. Όχι μόνο ζουν οι κυνοκέφαλοι, αλλά τα κάνανε όλα γης μαδιάμ. Η τελική νίκη όμως ανήκει σε άλλους...

Αρχειοθήκη ιστολογίου

ΔΙΑΒΑΤΕΣ

ΚΑΛΩΣ ΟΡΙΣΑΤΕ!

Συνολικές προβολές σελίδας

FeedBurner FeedCount