Άδεια αορίστου χρόνου

Ο μύθος του καλοκαιριού θα μπορούσε να συσχετισθεί σε μια άλλη ανάγνωση με το γνωστό μύθο του τζίτζικα και του μέρμυγκα, όπου ο σοφός μέρμυγκας δε σταμάτησε λεπτό να δουλεύει και να προετοιμάζεται για το χειμώνα, ενώ ο άμυαλος τζίτζικας συνέχισε να τραγουδά όλο το καλοκαίρι δίχως να τον νοιάζει για το μέλλον. Αυτός ο μύθος σε μια άλλη ανάγνωση (φιλελεύθερη, μαρξιστική ή ό,τι άλλο, δεν έχει σημασία), ίσως προβληματίζει, εάν προσπαθήσει κανείς να την επικαιροποιήσει σε σχέση με τα υλικά αγαθά, τους τρόπους και τις διαδικασίες παραγωγής. Κατά βάθος όμως υπάρχει το κυνήγι του χαμένου [ή κερδισμένου] ελεύθερου χρόνου και είναι γνωστό πως ο χρόνος εκτός από ένα μετρήσιμο είδος έχει κοινωνική διάσταση, αλλά και αποτελεί μια πολιτική πρόταση. Βέβαια, υπάρχουν και πολλές άλλες διαστάσεις του χρόνου, όπως και του χώρου.


Τώρα λοιπόν που βαδίζει το καλοκαίρι προς το τέλος του άσχετα με τον καιρό και τη διάθεση, αλλά γιατί έτσι θέλει και το οδηγεί το μάρκετινγκ και το μάνατζμεντ, θέτοντας ως όριο τον δεκαπενταύγουστο, είναι μάλλον επικίδυνο ή και αιρετικό να αναλογιστεί κανείς ποιοι είναι αυτοί που ορίζουν, πως και γιατί τον χρόνο [της εργασίας, των διακοπών, και πάει λέγοντας].

Πέρα από τις διακοπές των «πολλών», βλέπει κανείς τα τελευταία καλοκαίρια να πληθαίνουν κάμπινγκ [πολιτικά και εναλλακτικά θέλουν να λέγονται], συνάξεις και γιορτές επ’ ευκαιρίας πολλών ειδών και τοπικών προϊόντων [σαρδέλας, πατάτας, φασολιού], άρχισαν να αναβιώνουν πανυγήρια σε χωριά ξεχασμένα τις υπόλοιπες 364 [ή 363] ημέρες του χρόνου [γνωστά και ως ανταμώματα]. Κι όταν φεύγουν οι πανυγηριτζήδες τι μένει πίσω στις έρημες παραλίες και πλατείες; Τι απομένει στους κατοίκους που θα συνεχίσουν να βιώνουν την δυσκολία της ελληνικής υπαίθρου; Και γιατί θα πρέπει για να μαζευτεί μια παρέα να πιει, να φάει, να συζητήσει και να τραγουδήσει να υπάρχει πάντα από πίσω μια υπεροργανωτική «μαμά» που να φωνάζει υστερικά για το φαγητό, τους καθωσπρέπει τρόπους παρουσίας και παρέμβασης [ε, να τονίσουμε και τη διαφορετικότητά(;) μας] και άλλα πολλά; [Αλήθεια όμως τι πιο σημαντικό ως παρέμβαση από μια βόλτα σε παραλίες με επί πληρωμή ξαπλώστρες και ομπρέλες]. Γιορτάζουν ακόμα τα ποτάμια και οι λίμνες με τραγούδια και χορούς [Καλλικράτης και εκλογές εν όψει φέτος], ναι, όλα αυτά που τον υπόλοιπο χρόνο στερεύουν στα αρδευτικά αυλάκια, τρέχουν στους νιπτήρες και τις μπανιέρες μας και ένα δάκρυ κυλά, άντε και καμμιά υπογραφή να μπαίνει σε δηλώσεις διαμαρτυρίας, όταν βλέπουμε τα ψόφια ψάρια και τα νεκρά ζώα στις όχθες τους. Πριν λίγα χρόνια άρχισαν και τα πανυγήρια με τους αρχαιολογικούς χώρους, που αποφάσισαν να είναι ανοικτοί τη βραδιά της αυγουστιάτικης πανσελήνου με συναυλίες, και άλλα πολλά δρώμενα αμφιβόλου περιεχομένου και ποιότητας. [Δεν είναι καθόλου προς τιμήν των αρχαιοφυλάκων που φέτος αρνήθηκαν να συμμετέχουν εθελοντικά, όχι γιατί δεν είναι δικαίωμά τους να πληρώνονται τις υπερωρίες, αλλά κανείς τους, ούτε και από τους υπόλοιπους υππότες δεν διαμαρτυρήθηκε τόσα χρόνια και δεν πρότεινε να είναι ανοικτοί οι χώροι και τον υπόλοιπο καιρό και μέρα [π.χ. την Καθαρή Δευτέρα, την Πρωτομαγιά, τον Δεκαπενταύγουστο....].

Ε, αρχίσανε οι χοροί για να φτιάξουμε αλλοιώτικα, στέκια επαρχιώτικα...

Ο πιο συναρπαστικός περίπατος είναι αυτός που θα κάνουμε  δίχως την όποια "μαμά" και τα ταπεράκια με το φαγητό που κουβαλά. Ας περιδιαβούμε μόνοι μας ή με την παρέα μας αυτή την πολύπαθη ύπαιθρο, να απελευθερώσουμε και προβάλουμε τη δικιά μας πραγματική διάθεση και να ορίσουμε τις δικές εξαιρέσεις στους κανόνες που πάνε να μας φορέσουν και οι μεν και οι δεν, καλημερίζοντας και χαιρετώντας όσους συναντήσουμε.