Βόλο - Λάρισα - Καρδίτσα ...

Βόλο-Λάρισα-Καρδίτσα κάθε εβδομάδα τις ίδιες μέρες και ώρες, όλη τη χρονιά που πέρασε, άλλοτε με το τρένο και άλλοτε με το ΚΤΕΛ τραγουδώντας ειρωνικά τα γνωστά τραγούδια .

Να συναντιέσαι με τα ίδια πρόσωπα που σχολούσαν από τη δουλειά ή πήγαιναν σε αυτή. Με μερικούς μετά την αμηχανία του πρώτου καιρού να χαιρετιέσαι στη συνέχεια. Να ξέρεις ποια ώρα έρχονται. Τις περισσότερες φορές στα ίδια καθίσματα και πάντα οι ίδιες παρέες ή πάντα μόνοι. Ν' ακούς το πως άργησαν να τους αλλάξουν στη βάρδια και θα έχαναν το δρομολόγιο, προβλήματα με τα αφεντικά και τους διευθυντές. Την κούραση, όταν τα μάτια έκλειναν αμέσως μόλις δείχναν το εισητήριο. Να καταλαβαίνεις το πόσο γρήγορα ή αργά κυλά ο καιρός με τις σχολικές γιορτές, το ποίημα ή το πάρτυ για τα γενέθλια και τις απόκριες που πήγαν τα παιδιά ή που θέλουνε να πάνε, αλλά καμιά φορά τα οικονομικά δε φτάνουν κι εκεί αρχίζει η συζήτηση για τα φθηνά ρούχα στις λαϊκές και τις προσφορές σε τρόφιμα και ό,τι άλλο. Από τη γρίππη και τα ερωτήματα για το αν και πως κολλάει ως τα μικρά μπουκαλάκια με αντισηπτικό για απολύμανση ως την οικονομική κρίση και το τι μας περιμένει το χειμώνα, τα βαρόμετρα της κοινής γνώμης που καμιά εταιρεία δημοσκοπήσεων δε θα ενδιαφερθεί ποτέ. Όπως και καμιά στατιστική ή πολιτική ανάλυση δε μπορεί να περιγράψει το τελευταίο δρομολόγιο μετά την απόλυση....
Τις ίδιες ώρες, άλλοι με διαφορετική γλώσσα, χρώμα ματιών και δέρμα με πραμάτειες σε μπόγους και βαλίτσες, κι αυτοί πάλι στα ίδια δρομολόγια και τους ίδιους προορισμούς. Γνωστοί κι αυτοί με τις δικές τους θέσεις. Καμιά φορά ανακατεύονται και οι παραπάνω μαζί τους, αλλά σπάνια, ή και σχεδόν ποτέ οι ταξιδιώτες (αυτοί καμιά φορά δυσανασχετούσαν και φανερά). Μπορεί να μην καταλαβαίνεις τη γλώσσα τους, αλλά καταλαβαίνεις ότι κι αυτοί πάνω κάτω τα ίδια συζητούν, ίσως και κάποια πράγματα περισσότερα....
 
Συχνά κοιτάζεις κι έξω από το παράθυρο, μολονότι γνωρίζεις τη διαδρομή λεπτό προς λεπτό. Ξέρεις κάθε στιγμή που πρέπει να βρίσκεσαι και αν υπάρχει καθυστέρηση ή οδηγός το "πατάει". Βλέπεις την οριζόντια γραμμή με τα θολά βουνά στο βάθος, που είναι όμως τόσο διαφορετική από την ευθεία της θάλασσας, αλλά και τόσο όμοια. Ποιος είπε ότι πλέον δεν υπάρχουν εποχές και είναι δύσκολο να τις διακρίνεις; Από το φθινόπωρο βλέπεις το χειμώνα να έρχεται σιγά σιγά και να δίνει τη θέση του στην άνοιξη κι αυτή στο καλοκαίρι. Ο κάμπος είναι πάντα εκεί κι εσύ τον διασχίζεις, αλλά δεν προβάλλει αδιάφορος. Τον παρατηρείς γιατί ξέρεις τις ενδιάμεσες στάσεις και αυτές αλλάζουν όψη μαζί με τις εποχές. Ο κάμπος είναι εκεί απέραντος και τον διασχίζει ένα λεωφορείο, ένα τρένο που συναντιέται που και που με άλλα οχήματα. Όταν βλέπεις κάποιον να περιμένει μόνος σε μια στάση μέσα στην καρακαμπίλα ίσως και καταλαβαίνεις τα όρια σου ανάμεσα στην αιωνιότητα της απεραντοσύνης. Ο κάμπος στέλνει μηνύματα όμορφος όταν πρασινίζει και θερισμένος, ότι μια νέα αρχή ξεκινά. 

Αυτό όμως μου ερχόταν στο μυαλό σε κάθε επιστροφή καθώς σκεφτόμουν τους ανθρώπους που βρισκόμασταν κάθε μέρα καταμεσίς στον κάμπο:

Την ώρα αυτή στον κάμπο, ομίχλη κατεβαίνει
τα σκιάχτρα, τα κουρέλια θα φοβηθεί
τρέξε να ψηλαφήσεις την πλάση, ακριβέ μου
το μπράτσο της απλώνει να κρατηθείς, να κρατηθείς .

προέλευση εικόνας: http://www.dpgr.gr/index.php?page=photostories_show_photo&pid=249