Ο Παναγιώτης Ποταγός
γιατρός απ' τη Βυτίνα
ταξίδεψε όλη τη γη
έφτασε ως την Κίνα
Μονάχος επερπάτησε
του μεταξιού το δρόμο
μάλλινο της πατρίδας του
του ζέσταινε τον ώμο
Χίλια κομμάτια τό 'σκισε
ξένες πληγές να δέσει
δεν βρέθηκε ένας άνθρωπος
για να τον συμπονέσει
Συνάντησε τον ποταμό
που τρέχει μόνο μέρα
στη μοναξιά του πέρασε
μαλαματένια βέρα.
Oι στίχοι αυτοί είναι από το ομώνυμο τραγούδι σε στίχους του Θ. Γκόνη που συμπεριλαμβάνεται στο στο δίσκο "Ακρωτήριον Ταίναρον" και το τραγουδάει ο ίδιος ο Ξυδάκης, όπως είχε την καλωσύνη να μας πληροφορήσει ο Φώτης.
Τον ευχαριστούμε κι από εδώ για τον κόπο να αντιγράψει τους στίχους και να τους στείλει στους Κυνοκέφαλους.
3 σχόλια:
Δεν το θυμάμαι αυτό το τραγούδι. Μόνο δυο που ερμηνεύει η Ελευθερία θυμάμαι. Καλό βράδυ, Γρηγόρη μου, εύχομαι να είσαι καλά. Μ' αρέσει η αλλαγή στην αισθητική του ιστολογίου σου.
Νίκο, καλημέρα!
Ούτε κι εγώ το ήξερα το τραγούδι. Ας είναι καλά ο Φώτης....
Χαίρομαι που σου άρεσε η νέα μορφή στο ιστολόγιο.
Πολλούς χαιρετισμούς στην ακριτική Νίσυρο!
Διάβασα αυτό το άρθρο, Γρηγόρη, με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Τόσο ελκυστικό ήδη από τον τίτλο του και τόσο άρτια δομημένο. Ευχαριστούμε πολύ. Πέρα από τα όσα έμαθα για το πρόσωπο και το θέμα, είναι συγκινητική η τυπολογία του ανέστιου ερευνητή και των μύριων δεινών του. Και η καταγραφή αξίζει και έχει θέση και σε ένα χώρο ιστορίας της έρευνας, γενικά. Επίσης, στη γοητεία του κειμένου προστίθεται η μοναδική τυπολογία της θνησιλάγνας σοβαρότητας του νεολληνικού κράτους και των ποικιλώνυμων αξιωματούχων του. Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο που θα ήθελα να επισημάνω: εξαιρετική αφήγηση, ξεχωριστή, ήσυχη και ανεπιτήδευτη γλώσσα…
Δημοσίευση σχολίου