Είτε το γράφουν ορθά, είτε με γιώτα

Στο πρώτο μάθημα.

Να γνωριστούμε. Λέμε τα ονόματά μας. Από που είναι ο καθένας και η καθεμιά στη γλώσσα μας.

Ξεκινάμε να γράφουμε, με τα ίδια γράμματα, όταν υπάρχουν και στη δικιά τους γραφή.

Κι αν η γραφή είναι διαφορετική, ξεκινάμε πάλι μ’ εκείνα που ακούγονται το ίδιο.

Δύσκολα τα ελληνικά σα γλώσσα. Και να τη μάθεις και να τη διδάξεις.  Πιο δύσκολη είναι όμως η ζωή. Από τη δουλειά στο μάθημα, κλεφτές ώρες από την οικογένεια κι από την ξεκούραση. Χέρια σκαμμένα από τον ασβέστη, χέρια γδαρμένα από τις χλωρίνες, χέρια πλατιά από τις δουλειές, κρατούν το μολύβι πάνω σε πεντακάθαρα τετράδια. Μάτια κουρασμένα, μάτια καμιά φορά θολά. Μάτια που γυαλίζουν όμως κάθε φορά που τελειώνει το μάθημα.

Λίγο πριν το τέλος της χρονιάς∙ κάθε χρονιάς.

«Σήμερα θα γράψουμε ένα κείμενο».

Γράφω στον πίνακα τον τίτλο. 

«Η πρώτη μου μέρα στην Ελλάδα.»

Με κοιτάζουν άλλη φορά με περίσκεψη, άλλη με έκπληξη κι άλλοτε με απορία. Τα έχουμε συζητήσει αυτά, τα έχουν αφηγηθεί, μεταξύ μας πάντα, σε διάφορες ώρες και στιγμές. Δύσκολο όμως όλα αυτά να χωρέσουν στο χαρτί. Πάντα όμως, κάθε τέτοιο κείμενο και μια επώνυμη ιστορία, κάθε λέξη κι ένα από τα βήματα μιας δύσκολης διαδρομής.

Κάποτε σε ένα σεμινάριο, αφού ακούσαμε πολλά και διάφορα για τη διδασκαλία των ελληνικών ως δεύτερης γλώσσας σε ξένους, ήρθε η ώρα να ανταλλάξουμε εμπειρίες και να συζητήσουμε. Διαμαρτυρόταν μια δασκάλα για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει στη διδασκαλία σύνθετων εννοιών. Ίσως ποτέ δεν της εξήγησε κανείς, πως η γλώσσα είναι μια, όπως ένα είναι το αίμα που κυλά σε όλους τους ανθρώπους κι όλοι οι άνθρωποι σε όλον τον κόσμο το ίδιο καταλαβαίνουν το καλό και το κακό, το ίδιο αισθάνονται την αγάπη και την έχθρα, τη φιλία και το μίσος και ας τα ντύνουν με διαφορετικές λέξεις. Συνέχισε με τις δυσκολίες στη διδασκαλία των ρημάτων και πως δεν υπάρχει κάποια οδηγία, κι έφερε σαν παράδειγμα τη δυσκολία να μάθουν οι μαθητές της ποιες είναι οι εξαιρέσεις στα ρήματα που τελειώνουν σε -ίζω. 

Αρκετοί κουνούσαν το κεφάλι με συγκατάνευση. Μάλλον συμφωνούσαν. Μερικοί βρήκαν πολύ ενδιαφέρουσες τις ερωτήσεις της και άρχισαν μια περισπούδαστη συζήτηση. Σηκώθηκα εκνευρισμένος και βγήκα έξω.

Έχω σταματήσει από καιρό να διορθώνω τέτοια λάθη. Ίσως γιατί έμαθα πως όλοι οι άνθρωποι, όποια γλώσσα και να μιλάνε, απ’ όπου κι αν είναι, δακρύζουν για τα ίδια πράγματα, είτε το γράφουν ορθά, είτε με γιώτα.

η φωτογραφία είναι της μαθήτριας και φίλης μου Olga Gluschenko 

Το σημερινό κείμενο είναι συμμετοχή σε δι-ιστολογικό αφιέρωμα με θέμα «Σύνορα- πρόσφυγες – αλληλεγγύη», με την ευκαιρία του 4ου Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ Χίου, το οποίο οργανώνεται από τη «Λάθρα;» – Επιτροπή Αλληλεγγύης στους Πρόσφυγες Χίου.