Από εδώ προσωρινώς έχουμε ησυχίαν.

Αγαπημένε μου Μιχαλάκη,
έλαβα το γράμμα σου πριν αρχίσει ο πόλεμος, αλλά τώρα δεν ηξεύρω που ευρίσκεσαι. Κατά πάσα πιθανότητα θα είσαι εντός του Αλβανικού εδάφους και θα πολεμάς τους Ιταλούς.
Ζηλεύω εσένα και όσους ευρίσκονται εκεί, θα επεθύμουν με όλην μου την καρδιά να ευρισκόμουν και εγώ εκεί μαζί σας στην πρώτη γραμμή, για να μάθουν οι μακαρονάδες ότι δεν ημπορεί να τα βάλει κανείς με τον ελληνικό στρατό, χωρίς να πάρει ένα καλό μάθημα.
προσωρινώς εξακολουθώ να ευρίσκομαι όπου ευρισκόμουν και μόνο από μακριά ακούω τις κανονιές και σκέφτομαι και πετά το μυαλό μου κοντά σας.
Φαντάζομαι  ότι αν γίνει τίποτε από εδώ να με φέρουν και εμένα προς τα μέρη αυτά για να μη μείνω νεαρός αξιωματικός εγώ, παραπονεμένος.
Από εδώ προσωρινώς έχουμε ησυχίαν.
Ελπίζω να μη μουτζουρώσεις το όνομα του συγχωρεμένου του πατέρα μας, αλλά να τηρήσεις τας συμβουλάς του με κάθε ακρίβειαν.
Το επόμενο γράμμα σου θέλω να μου το γράψεις από την πρωτεύουσα της Αλβανίας.
Δώσε χαιρετισμούς στα γνωστά παιδιά.

ο Θεός μαζί σας

σε φιλώ ο αδερφός σου

Πλατανάκια                                           Μαρούδης Χρήστος

6.11.1940                                               Υπολοχαγός

Ο Χρήστος έγραψε αυτό το γράμμα στον αδελφό του από τα Πλατανάκια Σιδηροκάστρου. Ήταν από το Άστρος Κυνουρίας.

Ποτέ δεν αντάμωσε τον αδελφό του.

Σκοτώθηκε σαν σήμερα το 1941....

[Πολλές φορές έχω πιάσει στα χέρια μου διάφορα τεκμήρια, άλλοτε αρχαία αντικείμενα, άλλοτε αρχειακό υλικό. Πάντα  το ίδιο συναίσθημα, που, όσο κι αν θες, δεν περιγράφεται , ειδικά όταν έχεις να κάνεις με όσα αφήσαν πίσω τους άνθρωποι ανώνυμοι, αλλά σαν άνθρωποι, όπως όλοι μοναδικοί. Σήμερα αυτό. Σημαδιακή μέρα σε μαύρη εποχή....]