ΑλαΛΙΣΤΑτα

Βρήκα μια μικρή εκκλησία όλο τρεχούμενα νερά και την κρέμασα
στον τοίχο. Τα μανουάλια της είναι πήλινα και μοιάζουν με τα δά-
χτυλά μου όταν γράφω. Από το πως αστράφτουν τα τζάμια καταλα-
βαίνω αν πέρασε άγγελος. Και συχνά κάθομαι τ' απογέματα έξω
στο πεζούλι και κρατιέμαι στις κακοκαιρίες όπως το γεράνι.^[1]

***

Άγγελε, μόνο στ’ όνειρο μου δίνεις τα φτερά σου;
Στ’ όνομ’ Aυτού που σ’ τα ’πλασε, τ’ αγγειό τσ’ ερμιάς τα θέλει.
Iδού που τα σφυροκοπώ στον ανοιχτόν αέρα,
χωρίς φιλί, χαιρετισμό, ματιά, βασίλισσές μου!
Tα θέλω γω, να τα ’χω γω, να τα κρατώ κλεισμένα,
εδώ π’ αγάπης τρέχουνε βρύσες χαριτωμένες. ^[2]

***

Μ᾽ ήβραν οι φύλακες

που τριγυρνούν στην πολιτεία,

με χτύπησαν, με πλήγωσαν,

πήραν τη μαντίλα μου από πάνω μου

αυτοί που φυλάγουν τα τείχη.

Σας εξορκίζω, θυγατέρες της Ιερουσαλήμ,

στις δύναμες και στις ορμές του αγρού

α βρείτε τον αγαπημένο μου τι θα του πείτε;

Πως είμαι λαβωμένη της αγάπης.^[3]

***

Ο άγνωστος άνεμος με χτυπάει/ Κουρνιάζω στη αγκαλιά σου/ Οι κρύοι ψίθυροι αυτής της πόλης/ Δεν αναγνωρίζουν τα βροχερά μάτια/ Αποκοιμιέμαι στην αποξενωμένη ομίχλη/ Ώσπου να ξημερώσει έχουμε πολύ δρόμο/ Αφήνοντας φωτογραφίες/ Αποτυπώματα στα ξένα καράβια/ Εμμηνορροώντας εγώ/ Εσύ έρωτας πραγματικός/ Οι εποχές του έρωτά σου/ Γέμισαν με ανέμους/ Θυμάσαι όταν ο στρόβιλος έκαψε/ Την ανοιξιάτικη ψυχή/ Τη μοίρασε στις άγνωστες γειτονιές/ Μπρος, πίσω/ Συνεχώς ο άνεμος με τραβάει/ Με χτυπάει η δίνη του ανέμου/ Στην αμαρτία αυτού του πάπυρου/ Κοιμήσου μόνη/ Αυτός είναι ο ατμός/ Της περιπλάνησης/ Παντοτινά κουβαλάει τον έρωτα^[4]

***

Μὰ ἐδῶ στὴν ὄχτη τὴν ὑγρὴ μόνο ἕνας δρόμος ὑπάρχει
Μόνο ἕνας δρόμος ἀπατηλὸς καὶ πρέπει νὰ τὸν περάσεις
Πρέπει στὸ αἷμα νὰ βουτηχτεῖς πρὶν ὁ καιρὸς σὲ προφτάσει
Καὶ νὰ διαβεῖς ἀντίπερα νὰ ξαναβρεῖς τοὺς συντρόφους σου
Ἄνθη πουλιὰ ἐλάφια
Νὰ βρεῖς μίαν ἄλλη θάλασσα μίαν ἄλλη ἁπαλοσύνη
Νὰ πιάσεις ἀπὸ τὰ λουριὰ τοῦ Ἀχιλλέα τ᾿ ἄλογα
Ἀντὶ νὰ κάθεσαι βουβὴ τὸν ποταμὸ νὰ μαλώνεις
Τὸν ποταμὸ νὰ λιθοβολεῖς ὅπως ἡ μάνα τοῦ Κίτσου.
Γιατί κι ἐσὺ θά ῾χεις χαθεῖ κι ἡ ὀμορφιά σου θά ῾χει γεράσει.^[5]

*****

Θὰ μείνω πάντα ἰδανικὸς κι ἀνάξιος ἐραστὴς
τῶν μακρυσμένων ταξιδιῶν καὶ τῶν γαλάζιων πόντων,
καὶ θὰ πεθάνω μιά βραδιά, σὰν ὅλες τὶς βραδιές,
χωρὶς νὰ σχίσω τὴ θολὴ γραμμὴ τῶν ὁριζόντων.^[6]

****

οι ρίζες δεν είναι για να γυρίζουμε πίσω

είναι για να βγάζουνε κλαριά

άμα δε βγάζουνε

είναι παλούκια καυσόξυλα

οδοφράγματα Μπροστά Μπροστά κι άλλο!

τόσο θέλει

απ’ την υποταγή στην εξέγερση

απ’ το όλοι η κανένας

απ’ το όλα η τίποτα ^[7]

****

Η κάθε μέρα σαν τη γομολάστιχα
σβήνει την προηγούμενη και πάει.
Άλλοτε σβήνει την επόμενη,
καμιά φορά ολόκληρη βδομάδα.

Βροχές θυμάμαι και πουλιά
και ιστορίες που δεν έζησα ποτέ μου.

Τις νύχτες γράφεται το μέλλον μου,
τα φοβερά καθέκαστα της επομένης,^[8]

****

Θὰ περάσουν ἀποπάνω μας ὅλοι οἱ τροχοὶ
στὸ τέλος
τὰ ἴδια τὰ ὄνειρά μας θὰ μᾶς σώσουν^[9]

***

Μένουν πολλά

για νέα ποιήματα

κι ας έχουν όλα ειπωθεί

από χιλιάδες ποιητές

εδώ και χιλιάδες χρόνια.

Μένει η υπόλοιπη ζωή

για τον καθένα μας

απρόβλεπτη κι ανείπωτη.^[10]

***

Εύκολα τρίβεται ο άνθρωπος μες στους πολέμους·
ο άνθρωπος είναι μαλακός, ένα δεμάτι χόρτο·
χείλια και δάχτυλα που λαχταρούν ένα άσπρο στήθος
μάτια που μισοκλείνουν στο λαμπύρισμα της μέρας
και πόδια που θα τρέχανε, κι ας είναι τόσο κουρασμένα,
στο παραμικρό σφύριγμα του κέρδους.^[11]

***

Στ᾿ ἀπόκρημνα τοῦ ἑβδομήντα, συνεχῶς φυσᾶ.
Ἀέρας γκρίζος ξερριζώνει τὴν ψυχή σου.
Γιὰ τὴ σχισμὴ τοῦ χρόνου μοῦ ἄφησες χρυσὰ
νομίσματα, ἁλάτι καὶ νερό· μὰ ἐδῶ, στοῦ δρόμου τὰ μισὰ
ἀρχὴ καὶ τέλος ἕνα μὲ τὸ κρύο της ἀβύσσου.^[12]

***

Μόνος μονάζω
μόνος μὲ τὸν ἄνεμο
μόνο μ᾿ ἐμένα^[13]

***

Στην αποβάθρα

Με περιμένει 

 Ένας σταυρός

Δεν είν' δικός μου

Δεν είν δικός σου

Μον' είν' του φίλου πούφυγε

Γιά τόν απάνω κόσμο

//

Φοβήθηκα τη μνήμη 

Και τήν σκότωσα 

Όμως εκείνη έζησε

 Τραυματισμένη 

Δύσμορφη

 Τυραννική 

Καί μου θυμίζει επίμονα

 Κάθε φορά πού γράφω 

Πώς ειμ' έγώ 

Κι όχι ένας άλλος^[14] 

***

-Τα φτωχόπαιδα που έγιναν αφεντικά.

-Πλήθος περιφερόταν χρόνια μέσα στο σπίτι του αλλά κανείς ποτέ δεν μπήκε στο μικρό καμαράκι κάτω από τη σκάλα.

-Ερημιά γύρω σου σιγά σιγά

-Η διαδοχή των ημερών.

-Όλοι κομπλεξικοί με το ήθος.

-Πόσα άλλα κρυμμένα βαθιά…^[15]

***

στρατηγέ
τι ζητούσες στη Λάρισα
συ
ένας
Υδραίος;^[16] 

***

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,

τούτο προσπάθησε τουλάχιστον

όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις

μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,

μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,

γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την

στων σχέσεων και των συναναστροφών

την καθημερινήν ανοησία,

ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική. ^[17]

***

Κανείς δεν σκέφτηκε την έπαρση
που κρύβει ένα μαρτύριο
και τι σκληρή απαιτεί
ταπείνωση κι αυτοθυσία
από αδύναμους ανθρώπους σαν κι εμάς.
Όλοι κατανοούμε βέβαια το άδικο
της χλεύης και του διασυρμού
της προδοσίας.
Όμως αντί για σταύρωση θεαματική
κι ιδίως αντί γι’ ανάσταση
εν αμφιβολία
γιατί να μη διαλέξεις ένα τέλος
όπως έζησες, μοναχικό
γενναίο κι ευσύνοπτο
και υψηλό και δωρικό
κι αδιαμφισβήτητο;
Μια τέτοια αυτόχειρ λύση
θα’ ταν για λίγους από μας μια προτροπή
κι ευεργεσία για τους υπολοίπους
καθώς θα τους στερούσε πάσα ελπίδα
μα και τον τρόμο κρίσης
για μια μέλλουσα ζωή.^[18]

****

Kι όταν χαράξει πώς τάχα να πάμε αντίθετα

Θα γυρίζουμε με ρούχα παλιά στα νεόκτιστα

Μια άσπρη κορνίζα, βιβλία και θέμαση στις γωνιές

χρειάζομαι φως από πικρό αμμοχάλικα,

α, Πρίγκηπα κι είμαστε τόσο, μα τόσο φτωχοί ^[19]

****

Επιμύθιο Ι: Καλύτερα ν’ αποχτήσεις κάτι κι ας το χάσεις, παρά να μην αποχτήσεις ποτέ τίποτε.

Επιμύθιο ΙΙ:  Πατάτε με σεβασμό την άσφαλτο. Από κάτω της υπάρχουν πέτρες πού ονειρεύονται κήπους.^[20]

---

[1] Οδυσσέας Ελύτης, Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου, Ύψιλον 1984

[2] Διονύσιος Σολωμός, Ελεύθεροι πολιορκημένοι, Ποιήματα και Πεζά, Στιγμή 1994

[3] Άσμα ασμάτων, Αθήνα (Μεταγραφή Γιώργος Σεφέρης 1965)  Ίκαρος 1991

[4] Χίβα Παναχί, Τα Μυστικά του Χιονιού,  Μαΐστρος 2008

[5] Ν. Γκάτσος, Αμοργός , Πατάκης, Αθήνα 2000 ¹¹.

[6] Νίκος Καββαδίας, Μαραμπού (1933), Άγρα 1990

[7] Κ. Γώγου, Ιδιώνυμο, Καστανιώτης 1980

[8] Μιχάλης Γκανάς, Γυάλινα Γιάννενα, 1989

[9] Νίκος Καρούζος,  άπαντα τα έργα του

[10] Τίτος Πατρίκιος, Η ηδονή των παρατάσεων, Κέδρος 1998

[11] Γιώργος Σεφέρης, Ημερολόγιο καταστρώματος (Β΄ ιδιωτική έκδοση, Αλεξάνδρεια 1944 / Ημερολόγιο καταστρώματος Β΄, Ίκαρος, Αθήνα 1945)

[12] Δημήτρης Κοσμόπουλος , Λατομεῖο, Κέδρος 2003²

[13] Ἱερομόναχος Συμεών, Μὲ ἱμάτιον μέλαν (καθὼς ἄνεμος ἁπλῶς φυσᾶ), Άγρα 1999

[14] Μάνος Χατζηδάκις, Μυθολογία, Ίκαρος 1980²

[15] Μανόλης Αναγνωστάκης, ΥΓ, Νεφέλη, 1992

[16] Ν. Εγγονόπουλος, Μπολιβάρ, ένα ελληνικό ποίημα Μπολιβάρ, ένα ελληνικό ποίημα,  Ίκαρος 1978

[17] Καβάφης, σκέτος, ούτε κομμένος, ούτε κουτσουρελημένος.

[18] Γιάννης Βαρβέρης, «Ο άνθρωπος μόνος»,  Κέδρος 2009

[19] Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Ωδές στον Πρίγκηπα, Ύψιλον 1981

[20] Αργύρης Χιόνης, Το οριζόντιο ύψος και άλλες αφύσικες ιστορίες,  Κίχλη, 2008

Το ποστ είναι η συμμετοχή των Κυνοκέφαλων στο δι-ιστολογικό αφιέρωμα με τίτλο “Η ανάγνωση δεν χωράει σε λίστες”

Συμμετέχουν οι εκλεκτοί συνάδελφοι:

Αναγεννημένη

Lemon

Ποδηλάτισσα

Kizilkum

Ερυθρό Καγκουρώ

Σημειωματάριο

Ο ήχος του ανέμου

Kospanti

Rubies and Clouds/"Ανώνυμος"

Rubies and Clouds/Nefosis

Rubies and Clouds/RubinakiM

Σημειωματάριο

Βιβλιοθηκάριος
Τσαλαπετεινός
Κυνοκέφαλοι/ Γιώργος Μπουλακάκης