Latenteur Coeli

Κάποτε μιλούσαν για τους πολίτες του καναπέ και μέρες που ‘ναι για εκλογές του καναπέ. Πολλά άλλαξαν από τότε. Κάποτε μιλούσαν για μεγάλα κόμματα και για μικρά. Τώρα τα μεγάλα κόμματα μίκρυναν και τα μικρά μεγάλωσαν, κι όπως κανείς δε λέει πια «ψηφίστε μικρά κόμματα», έτσι κι αυτές οι δυο απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις δεν είναι του καναπέ, είναι του τηλεκοντρόλ και του θρίλλερ. Ο Freddy Krueger για τους νεώτερους παρέα με τον κόμη Δράκουλα για τους μεγαλύτερους σε γαλάζια, πράσινη και κόκκινη απόχρωση θα έρθει κι απόψε, όπως ήρθε και το πρωί και το μεσημέρι, με νέους πρωτοεμφανιζόμενους ηθοποιούς, αλλά και ιερά τέρατα της υποκριτικής τέχνης. Ο φόβος για τον άλλον και τον διαφορετικό είναι το βασικό κεφάλαιο στο εγχειρίδιο λειτουργίας και συντήρησης που συνοδεύει τις κρεατομηχανές των συνειδήσεων. Δεν άλλαξε το τηλεοπτικό πρόγραμμα, απλά εμπλουτίστηκε μέχρι τις 17 του Ιούνη. Μετά, όλοι γνωρίζουν πως ο σκεπτόμενος λαός ξεκινά τις διακοπές του, οι ενεργοί πολίτες καθαρίζουν τις παραλίες, οι γνήσιοι ιδεολόγοι κι οι εναλλακτικοί στήνουν ΚΑΠΗσκηνώσεις, αφού βέβαια κανείς δε παρακολουθεί τίποτε στην τηλεόραση ως το φθινόπωρο.

Η πολιτική πάνω από όλα είναι προτάσεις σαν αυτή: «Η πολιτική είναι τέχνη». Από εκεί και πέρα, αν όχι εγώ κι εσύ, οι δίπλα μας, οι πάνω και οι παραπάνω, συμπληρώνουν ότι θέλουν και όπως το θέλουν για να κάνουν την πρόταση, που αποτελεί το προοίμιο στον κώδικα πολιτικής συμπεριφοράς κι ανοδικής σταδιοδρομίας, πιο μεγάλη και πλουσιότερη. Αυτοί που συμφωνούν με την συντακτική ανάλυση της πρότασης, κι αν δεν σταματούν σε σπάνια γραμματικά φαινόμενα, ακολουθούν, παρακολουθούν και συμμετέχουν, άλλοι πιο πολύ κι άλλοι λιγότερο ενεργά. Κάποιοι άλλοι πάλι το διαβάζουν «η πολιτική είναι τέχνη» και βάζουν τελεία. Γιαυτό όσοι νομίζουν πως είναι αναγνωρισμένοι τεχνίτες του καλού, συνωστισμένοι μαζί με άλλους, εξαργυρώνουν την αειφόρο σιωπή τους ή την περί πολλών και επί παντός επιστητού αδολεσχία τους απολαμβάνοντας τα φώτα της γυάλινης δημοσιότητας.

Αυτή τη φορά υπάρχουν κι άλλοι που μιλούν για μεταπολιτική ή για πολιτική χωρίς πολιτικούς. Όλα καλά και δεκτά πια. Αρκεί να χωρέσουν κάτω από την ίδια στέγη όσο το δυνατόν περισσότεροι. Στριμωγμένοι ή με ευρυχωρία, δεν έχει σημασία, αρκεί να είναι στεγασμένοι και να διατηρούν την καθαριότητα του χώρου ως κόρη οφθαλμού, δηλαδή να είναι πραγματικοί άρχοντες, έστω κατά το ήμισυ σύμφωνα και με τη λαϊκή σοφία. Πάντα όλοι ανεξαιρέτως οι νοικοκυραίοι και στεγασμένοι είναι και τη δουλειά τους έχουν, κι αυτά θέλουν να τα διαφυλάξουν, αν τα αυξήσουν και να τα δώσουν στα παιδιά και τα εγγόνια τους. Μόνο αν καμιά φορά αρχίζει και γέρνει η στέγη τους, κι αν δεν πιστεύουν πως γέρνει ο ουρανός, θα πάνε σε κάποια άλλη, στην παραδιπλανή ή την απέναντι. Δε φοβούνται μη τυχόν και δε βρουν κατάλυμα ή δεν τους δεχτούν γιατί πάντα υπάρχει κάποια να τους καλοδεχτεί. Οι στεγασμένοι ξέρουν καλά τι σημαίνει να έχεις στέγη.

Η κεντρική ιδέα στο μετεκλογικό αφήγημα είναι προβληματική, καθώς τα πράγματα δεν ερμηνεύονται πια με τα καθιερωμένα σχήματα, τα εύπεπτα, με υποκατάστατα ζάχαρης και χαμηλά λιπαρά, ούτε μπορούν να διανθιστούν με χωρία από τις Πεντακέφαλες Γραφές. Κι αυτό ξεκίνησε από το βράδυ των περασμένων εκλογών για να συνεχιστεί για πολύ ακόμη. Οι συνταξιούχοι θεωρητικοί αναλυτές σκάλωσαν από πέρυσι στα σκαλοπάτια της Πλατείας και δεν καταδέχτηκαν ποτέ να καθίσουν στα παγκάκια της για να ξαποστάσουν και να μιλήσουν με όλο αυτόν τον κόσμο που μαζεύονταν κάθε απόγευμα. Η γρίππη της πλατείας ήταν επίφοβη για κάθε ασθενικό οργανισμό. Άλλοι λοιπόν κοίταξαν από μακριά και φύγανε για να απολυμανθούν προληπτικά. Όσοι μετά από δισταγμούς πήγαν, αν δε σύρθηκαν, στις πλατείες [κι αυτοί εφοδασμένοι με αντισηπτικά στην μέσα τσέπη του γιλέκου] πάλι δεν κάθησαν στα παγκάκια με τους φορείς της γρίππης, αλλά σε τακτικά παραταγμένες πλαστικές καρέκλες με περιφρούρηση από τα συνεργεία απολύμανσης. Τώρα λοιπόν για όλα -ή για τα περισσότερα- φταίνε αυτοί στην πάνω πλατεία, αλλά και αυτοί στην κάτω πλατεία, και γενικά οι πλατείες κι αυτός που σχεδίασε τις πλατείες δίχως να προνοήσει για περίφραξη.

Από την άλλη πλευρά κορυφώνεται η συζήτηση για το αν έχει συνείδηση η πατάτα και πόσο επαναστατική είναι αυτή. Προβάλλει πια σαν επιταγή των καιρών να συγκεντρωθούν σε ιδεολογικές αμυγδαλέζες όλοι όσοι δεν αγαπούν την νοσοκομειακή καθαριότητα, όσοι είναι απολιτίκ [που αγνοούν τα ορθόδοξα επαναστατικά απολυτίκια] και δίχως μαζική εξεγερσιακή συνείδηση [δύσπιστοι στην αυτοεκπληρούμενη ανατρεπτική προφητεία]. Έτσι θα καταπολεμηθεί η διάδοση διάφορων μολυσματικών ασθενειών στον περιούσιο Λαό και η ανεργία στον επερχόμενο Παράδεισο. Κι ας ακούγονται πια έξω στους δρόμους τα βήματα της χήνας.Κι ας βρυχώνται και ωρύονται όλο και πιο δυνατά οι εγερμένοι του Μαύρου Σκοταδιού....

Βέβαια ευχής έργο θα ήταν αυτή τη φορά, έτσι εύχονται οι στεγασμένοι νοικοκυραίοι και οι Καθαροί, να γράψουν όλοι καλά και να μην κάνουν λάθη στο επαναληπτικό διαγώνισμα στην Ιστορία. Τώρα είναι ευκαιρία να διορθώσουν το βαθμό τους προσέχοντας να μην κάνουν πάλι τα ίδια λάθη στο πρώτο ερώτημα που αναφέρεται στο Latenteur Coeli ΙΙ.