Δεν είναι που είσαι....

Δεν είναι που είσαι μετανάστης, οροθετική, ανάπηρος, αρτιμελής, κανονικός, παραβατικός....
Είναι που διαφέρεις. Όσο και όταν θέλεις εσύ. Όσο μπορείς ακόμη να διαφέρεις. Όχι όσο σε κάνουν να διαφέρεις.
Κι ένα πράγμα δεν μπόρεσε ποτέ ακόμη να γίνει σεβαστό, η διαφορετικότητα.
Καμιά επανάσταση και κανένα μανιφέστο δε μιλά για το σεβασμό, κι όχι για την αποδοχή, της διαφορετικότητας. Θέλει αρετή και τόλμη αυτό.
Όλα τα άλλα είναι ηθικολογίες και οι κριτικές σ' αυτές, είναι πάλι ηθικολογίες από την ανάποδη.
Ίσως γιατί είναι πιο εύκολη η κριτική, παρά η αυτοκριτική.

'Ακουσα σήμερα από έναν πρόσφυγα τούτο: Βγήκαν κυνηγημένοι σ' ένα ελληνικό νησί. Μαγαζιά, σπίτια, πόρτες, παράθυρα, έκλεισαν όλα μονομιάς. Αυτός με τη γυναίκα του μέσα στο κοπάδι. Το μωρό έξι μέρες να τραφεί·έκλαιγε, χαλνούσε τον κόσμο. Η γυναίκα παρακαλούσε για νερό. Τέλος από ένα σπίτι τής αποκρίθηκαν: "ένα φράγκο το ποτήρι". Και ο πατέρας συνεχίζει: "Τι να κάνω; κυρ Στράτη, έφτυσα μέσα στο στόμα του παιδιού μου για να το ξεδιψάσω".*


Κι ίσως είναι πιο εύκολο να βλέπεις πόσο υποκριτής και μικροαστός είναι ο διπλανός σου, παρά να αναρωτηθείς γιατί εσύ αναλαμβάνεις μετά χαράς να ποτίζεις τον κήπο του και χωρίς να σου το ζητήσει, όταν εκείνος λείπει διακοπές.

*Γ. Σεφέρης

(Έξι νύχτες στην Ακρόπολη)