Κανείς δε θέλει πια να ξεβολεύεται και ίσως πρέπει [ή και επιβάλλεται] να αποσιωπά ερωτήματα και σκέψεις που γεννιούνται, όταν αυτά οδηγούν σε αγρύπνια και συζήτηση, άλλοτε με τον εαυτό μας και -σπάνια πια- με τους άλλους. Λένε ότι πλέον δε διαβάζουμε ή και όταν το κάνουμε, αυτό γίνεται αποσπασματικά. Μεγάλος ο όγκος των πληροφοριών η συνηθισμένη δικαιολογία, αλλά και κανείς δεν υποχρεώνει κανέναν να τις αφομοιώσει.
Από την ανακάλυψη, στην απομυθοποίηση και από 'κει στη μετανάγνωση, όλα σε μια φανταχτερή συσκευασία που προάγει την καταναλωτική ευμάρεια δίχως τον κίνδυνο της δυσπεψίας [κάποτε αυτό λεγόταν προβληματισμός και δε θεωρούταν δυσλειτουργία].
Α, φέτος χρειαζόταν να θυμηθούμε τον Παπαδιαμάντη, που συμπληρώθηκαν τόσα χρόνια από την γέννηση και τόσα από τον θάνατό του [γιατί βέβαια πέρυσι θυμηθήκαμε, όπως τον θυμηθήκαμε και "τιμήσαμε" τον Καββαδία]. Θυμηθήκαμε και τον Ελύτη που λέει να τον μνημονεύουμε [αλλά κάποιοι αποσιωπούν μαζί με ποιον άλλον μαζί]. Μια σειρά από απόπειρες να ξαναδιαβαστεί "αλλιώς" το έργο του. Χρειαζόμασταν όμως και μια επέτειο για να μιλήσουμε πλέον για τον πολιτικό, τον ερωτικό, τον μεταγλωτισμένο ή τον μονοτονισμένο Παπαδιαμάντη. Όπως παλιότερα ήταν κάτι σαν το μελομακάρονο και σαν το τσουρέκι τα "Χριστουγεννιάτικα Διηγήματα" και τα "Πασχαλινά Διηγήματα" σε συσκευασία δώρου.
Άλλος ένας ξεβολεμένος, ο Ν. Καρούζος το είχε πει:
Ο ΑΚΕΡΑΙΟΣ ΚΥΡ-ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ
Θαμνώδη ρήματα και φύλλα καταπράσινα της γλώσσας.
Μεγάλος άνθρωπος και ανέσπερος Έλληνας που κράτησε
τον πόνο στο σωστό του ύψος,
αγνοώντας τον αιώνα της καλπάζουσας εξυπνάδας.
Ήδη τα θύματα της προόδου που πρόωρα σκουριάζει,
πάνε στην πατρίδα του τη Σκιάθο
κι αγοράζουν, ελπίζοντας, οικόπεδα
Πάνε για λίγο αεράκι, λίγη θάλασσα και φρέσκο φεγγάρι.
Μα είναι αδύνατο να κοροϊδέψουμε τη ρημαγμένη φύση
με ξυπόλητα Σαββατοκύριακα και τροχόσπιτα.
Ο ακέραιος κυρ-Αλέξανδρος,
Εκείνος ο περιούσιος Παπαδιαμάντης
και το κεράκι μας ακόμη δεν το θέλει.
Κι αλήθεια, αν ρωτούσαν τον Παπαδιαμάντη, δε θα έλεγε ότι πέθανε, αλλά ότι κοιμήθηκε.
Αλλά ας μην ανοίγουμε τέτοιες συζητήσεις....
5 σχόλια:
Ε ναι, γιατί τέτοιες συζητήσεις είναι άβολες κι ίσως επικίνδυνες. Όπως άβολη κι επικίνδυνη είναι η μνήμη και η ρίζα.
Και συμφωνώντας, ενοχλητικές θα συμπλήρωνα!
καλημέρα, Γρηγόρη μου. Είδα το αφιέρωμα στην Καθημερινή και από τη μια χάρηκα, όμως προβληματίστηκα κιόλας. Φυσικά και δεν πρέπει να ξεχνάμε,όμως αυτές οι επέτειοι και οι εορτασμοί θυμίζουν και λίγο πτωμαϊνη. Όχι φυσικα΄αυτών που τιμούνται αλλά εκείνων που τιμούν μονάχα όσους το σύστημα της δεδομένης χρονικής συγκυρίας βολεύει. Μη νομίζεις, αν δεν είχε και το ερωτικό στοιχείο ο Παπαδιαμάντης, τους ύμνους προς τη Φ΄συη ή αν δεν καταφερόταν σε ό,τι αμερικανογενές ή καπιταλιστικό εν γένει, δε θα υπήρχαν σήμερα τέτοια αφιερώματα σε πανελλήνιας κυκλοφορίας έντυπα. Άλλοι τον είπαν κοσμοκαλόγερο, άλλοι μονοδιάστατο, άλλοι κολλημένο με τη θρησκεία και γι' αυτό ανίκανο να πει πράγματα πέρα από αυτήν, άλλοι ανίκανο σεξουαλικά... και δε συμμαζεύεται. όπως και να χει εμείς ας ξεδιψούμε πάντοτε στις όχθες των λόγων του. Και δίπλα ο Σολωμός που τεχνηέντως όπως είπες αποσιωπείται...
Υ.Γ. Το μπανεράκι σου είναι έτοιμο στο μπλογκ μου, στη δεξιά μπάρα!
Νίκο,
ο καθένας μπορεί να διαβάζει ό,τι θέλει και απ' όποια οπτική γωνία προτιμά. Αλλά δε μπορείς να αναφέρεσαι αποσπασματικά ή σε ορισμένες πτυχές μόνο για το έργο οποιουδήποτε δημιουργού.
Κάπως έτσι και ο Καββαδίας ταυτίστηκε ως ποιητής των θαλασσών και της ναυτικής ζωής, ενώ το έργο του είναι πολυδιάστατο και με αρκετές αιχμηρές κοινωνικοπολιτικές θέσεις. [Είδαμε και γιαυτόν τι είδους επέτειος ήταν η περσινή και πως τιμήθηκε].
Σε ευχαριστώ επίσης πολύ για το μπανεράκι [πάρα πολύ ωραίο!]
Καίριος Γρηγόρη και... συνδυαστικός.
Πάντως έχω την (ψευδ)αίσθηση ότι οι επέτειοι είναι χρήσιμες: γεμίζουν τα "χάσματα"
Δημοσίευση σχολίου