Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2010

Πρέπει να πας στον εφημέριό μας και να υποσχεθείς πως η καρδιά σου του λοιπού θα είναι ταπεινή

Δάμων ο εθνικός


Γυρίζοντας ο Δάμων στην πόλη της Κορίνθου
βρήκε τους πρώην οπαδούς του Παραβάτη μουδιασμένους.
Η Μάρθα η γυναίκα του τη νύχτα
σηκώνοντας τα πόδια ευλαβικά
(μην τύχει και ο ίσκιος τους πέσει στις άγιες εικόνες)
είπε πνιχτά, σαν να ξομολογιόταν.
«Πρέπει να πας στον εφημέριό μας και να υποσχεθείς
πως η καρδιά σου του λοιπού
θα είναι ταπεινή –ως δρόσος επί χλόης.
Δέχεται μου είπε να γίνω εγώ ο κομιστής της θεαρέστου αγγελίας».
Όσο περνούν οι μέρες, υποπτεύεται ο Δάμων
πως ο θυμός κ’ η πορφυρή παραφορά του
δεν έπεισαν τη Μάρθα.
Όσο περνούν οι μήνες, όλο και βεβαιώνεται
πως πήγε –στα κρυφά– σε κείνον τον τραγόπαπα.
Σαν εθνικός θα πρέπει να ρωτήσει να εξακριβώσει να διαψεύσει.
Θυμάται όμως νοιώθει την υγρασία του νησιού βαθιά στα κόκκαλά του.
Κ’ εδώ οι πρώην οπαδοί του Παραβάτη
αναθαρρήσαν ξεμουδιάζουν εμπορεύονται.
Ωχ αδερφέ! Για υποψίες θα χολοσκάμε τώρα;
Κ’ εξάλλου, στο κάτω-κάτω της γραφής
μήπως υποσχέθηκε ο ίδιος;

Άρης Αλεξάνδρου


Αντί όποιου άλλου σχολιασμού στο θέμα του μουτζαχεντίν και του όψιμου νεο-ορθόδοξου εν Θεσσαλονίκη, αναδημοσιεύω απλά το παραπάνω.

 

2 σχόλια:

γρηγόρης στ. είπε...

Επειδή πολύ μου άρεσε και ίσως δίνει μια άλλη διάσταση στο "νεο-ορθόδοξος" ας το παραθέσω εδώ:
Μπουτάρης
Από τον ΕΥΓΕΝΙΟ ΑΡΑΝΙΤΣΗ

Αδικούν την Ορθόδοξη Εκκλησία όσοι νομίζουν ότι το πρόβλημα είναι η επιμονή ορισμένων αξιωματούχων της να παίρνουν θέση ως προς τα πολιτικά ζητήματα, αφού οι πάντες, προφανώς, είναι ή θα έπρεπε να είναι ελεύθεροι να σχολιάζουν τα πάντα, αν θέλουμε να ονομαζόμαστε κοινωνία.

Η σκέψη ότι η Εκκλησία υποχρεούται να περιορίζεται στα του οίκου της, όπως το λένε, ισοδυναμεί με το να φαντάζεσαι πως η αγάπη είναι κι εκείνη ένας τομέας περιγεγραμμένος με τα στεγανά που προϋποθέτει η διαίρεση της κοινωνίας σε τομείς αρμοδιότητας – γελοίο! Η αγάπη, αντίθετα, είναι ή θα έπρεπε να είναι ένα χάρισμα που ενοποιεί όλους τους Λόγους, αμαρτωλούς και μη.

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ, λοιπόν, της γνωμοδοτικής νομιμοποίησης της Εκκλησίας δεν εντοπίζεται στην αναρμοδιότητά της αλλά στο γεγονός ότι ανέχεται τη δηλητηριώδη επιρροή ατόμων σαν τον Ανθιμο, που εξακολουθούν να προπαγανδίζουν την ξενόφοβη μισαλλοδοξία μιας αιωνίως αποπλανημένης, συμπλεγματικής Ελλάδας σε συνδυασμό με τη φαρισαϊκή ηθική των κατηχητικών επί δικτατορίας, έχοντας το ενδιαφέρον τους στραμμένο σε όλα εκείνα τα διαστρεβλωμένα μικροαστικά ιδανικά, εν ονόματι των οποίων το πρωτείο της ανιδιοτελούς και ερωτικής αγάπης, όπως καθιερώθηκε από τη λεγόμενη Πατερική παράδοση του ανατολικού χριστιανισμού, αντιστρέφεται ανενδοίαστα σε τιμωρητικό παραλήρημα περί έθνους και βαρβάρων, με φόντο το παροιμιώδες κιτς των μιλιταριστικών τηλεπαρελάσεων.

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ καλείται να απαλλαγεί το ταχύτερο από τα κακόγουστα προτεσταντικά κατάλοιπα της ηθικοπλαστικής νοοτροπίας των παραεκκλησιαστικών οργανώσεων, ώστε να πάψει να εμφανίζεται ως Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών, λες και οι κάτοχοι ξένων διαβατηρίων είναι χριστιανοί δευτέρας κατηγορίας απλώς επειδή έτσι βολευόταν η μειονεξία των μελών της Χρυσοπηγής και του Πειραιώς Καλλίνικου, ατόμων που εξαρχής αδυνατούσαν να ζήσουν χωρίς εχθρούς, οπότε, για να το πούμε μ’ ένα πιο ανάγλυφο σχήμα, έβρισκαν περισσότερο γοητευτική τη νομοθεσία της Παλαιάς Διαθήκης απ’ ό,τι τις εκκλήσεις για συμπόνια και γλυκύτητα που εξέπεμπε το Ευαγγέλιο του Ιωάννη. Οι μεσήλικες τα θυμούνται απ’ το σχολείο.

ΕΝ ΠΑΣΗ περιπτώσει, οι ρασοφόροι οφείλουν ν’ αφήσουν τις αποκρουστικές πολεμικές κορόνες αλά Τέρι Τζόουνς στους τηλεοπτικούς ιεροκήρυκες της Αμερικής. Συγχαρητήρια επομένως δικαιούται ο Ευάγγελος Βενιζέλος για την κάθε άλλο παρά κοινοβουλευτική άποψη, ότι «αυτά όλα πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε αγαπητικά». Ο Γιάννης Μπουτάρης, ένα πρόσωπο φημισμένο για την ευφυΐα και την ειλικρινή του ευγένεια, δεν θα μπορούσε παρά να έρθει ενστικτωδώς αντιμέτωπος με το, υπό τον Παναγιότατο, ζοφερό και ψυχικά θανατηφόρο καθεστώς αυτής της θρησκόληπτης εκδικητικότητας, προσφέροντας, συν τοις άλλοις, υπηρεσία στην ίδια την Εκκλησία κι ας μην το ξέρουν ούτε εκείνος ούτε εκείνη.


http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=218631

Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης είπε...

Παρεμπιμπόντως, να αναφέρω και το "Κιβώτιο". Ίσως ό,τι καλύτερο άφησε η μεταπολεμική πεζογραφία.

Αρχειοθήκη ιστολογίου

ΔΙΑΒΑΤΕΣ

ΚΑΛΩΣ ΟΡΙΣΑΤΕ!

Συνολικές προβολές σελίδας

FeedBurner FeedCount