Σε ποιους ανήκει τελικά η Ακρόπολη;

Μεγάλος αριθμός από γνώμες και σχόλια, θετικά και αρνητικά για τους εργαζόμενους ή συμβασιούχους [αναλόγως πως το βλέπει και το θεωρεί ο καθένας] που διάλεξαν να διαμαρτυρηθούν και να προβάλλουν, όπως πρόβαλλαν, τα αιτήματά τους. Μεγάλος αριθμός πραγματικά, που όμως είναι αναντίστοιχος με την επισκεψιμότητα στους αρχαιολογικούς χώρους και τα μουσεία, ακόμα και όταν οι χώροι αυτοί είναι ανοικτοί και με ελεύθερη είσοδο. Παράλληλα ή μάλλον κάτω από όλα αυτά η Μεγάλη Ιδέα, που άλλοτε έχει να κάνει με την επιστροφή των Μαρμάρων κι άλλοτε με την βεβήλωση των Μαρμάρων με πολλούς τρόπους, πρωτότυπους ή κοινότυπους.
Βέβαια ο καθένας έχει το δικαίωμα να έχει τη γνώμη του και να την εκφράζει, όπως και τα συναισθήματα, αλλά και τις απορίες του.

Και ίσως θα έπρεπε να αναρωτηθεί κανείς που είναι όλοι αυτοί που μονιμοποιήθηκαν πρόσφατα και ήταν χρόνια συμβασιούχοι και έχουν ζήσει αρκετά, αν όχι και τα ίδια με αυτούς που διαμαρτύρονται τώρα; Δε θα έπρεπε να εκφράσουν την συμπαράστασή τους; Αλλά, αυτοί δεν είναι πλέον συμβασιούχοι, ωρομίσθιοι κλπ.... και για ποιο λόγο να συμπαρασταθούν.
Από την άλλη πάλι, ποιοι είναι αυτοί που δουλεύουν για 22 μήνες απλήρωτοι; Τι είδους συνεχόμενες συμβάσεις είναι αυτές που ισχύουν για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα; Αλλά είναι γνωστή ανέκαθεν και η αμισθί εργασία σε αυτούς τους χώρους, που ξεκινά ως πρακτική εξάσκηση, γίνεται εθελοντική συμμετοχή, μετατρέπεται σε σύμβαση (για μικρό χρονικό διάστημα αρχικά), γίνεται συμβάσεις με υπερ-ωράριο, όπου στα κενά ανάμεσα συνεχίζει η προσφορά (αμισθί, αλλά με κανονικό ωράριο κι αντάλλαγμα την επόμενη σύμβαση) και όταν δεν έρχεται η από πολλούς προεκλογικά υπόσχεση για  μονιμοποίηση, η συμπόνοια για την "ατυχία" εμφανίζεται ως συμβουλή για την άσκηση ασφαλιστικών μέτρων....
Κι επειδή όλα αυτά γίνονται στις παρυφές του λόφου, όπου χτίστηκε ο Παρθενώνας, και είναι της επικαιρότητας ο Καλλικράτης και το Κτήνος [το Μνημόνιο, και όχι ο Ικτίνος] να ένα "ωραίο θέμα" και μια "ωραία ευκαιρία" να μαζευτούν κάποιοι στα προεκλογικά κέντρα, μήπως και ξεφύγουν από την Σκύλλα της ανεργίας.  
Με τις εικόνες αυτών των ημερών, θα μπορούσε κανείς να θυμηθεί το Κυλώνειον Άγος, αλλά είναι πλέον εκτός εξεταστέας ύλης....