Μια νέα Οδύσσεια

Το Καστελόριζο είναι το ανατολικότερο νησί του στο Αιγαίο και το άλλο όνομα είναι Μεγίστη όπως μαρτυρούν και τα "αρχαία". Κάποτε είχε κοντά 15.000 κατοίκους, αλλά οι σημερινοί μόνιμοι κάτοικοι του νησιού δεν ξεπερνούν τους 300, αυτό όμως καλό να μην αναφέρεται γιατί και πως έγινε και εξάλλου και ποιον ενδιαφέρει; Εκεί κοντά ζούσε κάποτε και η Κυρά της Ρω, αλλά αυτό μάλλον δεν έχει και τόση σημασία στην εποχή του "I love GR" και των τηλεπεριηγητών. Νησί με μεγάλη ιστορία, αλλά άλλο να έχεις ιστορία και άλλο να έχεις φήμη.

Και μπορεί η ιστορία να ξεχάστηκε, αλλά η φήμη αυξήθηκε, όταν το 1991 εκεί γυρίστηκε η ταινία «Mediterraneo». Σημαδιακά όμως στο λιμάνι του Καστελόριζου το 2003 πραγματοποιήθηκε η σύνοδος των Υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ και πλέον όλοι, κι όσοι δεν το ήξεραν, έμαθαν το Καστελλόριζο, πριν λίγες μέρες.


Εκείνο που πιθανόν δεν ξέραμε είναι ότι πιθανόν ο Οδυσσέας δεν άραξε στην Ιθάκη, αλλά βρέθηκε και στη νήσο Μεγίστη, όπου βρήκε απάνεμο λιμάνι για να απαλλαγεί από τα ενοχικά συμπλέγματα της Μνηστηροφονίας που τον άφηναν άγρυπνο, αλλά και για να σκεφτεί την προς δυσμάς πορεία του, μια δεύτερη Οδύσσεια διαφορετική από την άλλη, την πρώτη ....








Δευτέρα Oδύσσεια

Dante, Ιnferno, Canto ΧΧVΙ
Τennyson, «Ulysses»

Οδύσσεια δευτέρα και μεγάλη,
της πρώτης μείζων ίσως. Aλλά φευ
άνευ Ομήρου, άνευ εξαμέτρων.

Ήτο μικρόν το πατρικόν του δώμα,
ήτο μικρόν το πατρικόν του άστυ,
και όλη του η Ιθάκη ήτο μικρά.

Του Τηλεμάχου η στοργή, η πίστις
της Πηνελόπης, του πατρός το γήρας,
οι παλαιοί του φίλοι, του λαού
του αφοσιωμένου η αγάπη,
η ευτυχής ανάπαυσις του οίκου
εισήλθον ως ακτίνες της χαράς
εις την καρδίαν του θαλασσοπόρου.

Και ως ακτίνες έδυσαν.

Η δίψα
εξύπνησεν εντός του της θαλάσσης.
Εμίσει τον αέρα της ξηράς.
Τον ύπνον του ετάραττον την νύκτα
της Εσπερίας τα φαντάσματα.
Η νοσταλγία τον κατέλαβε
των ταξιδίων, και των πρωινών
αφίξεων εις τους λιμένας όπου,
με τί χαράν, πρώτην φοράν εμβαίνεις.

Του Τηλεμάχου την στοργήν, την πίστιν
της Πηνελόπης, του πατρός το γήρας,
τους παλαιούς του φίλους, του λαού
του αφοσιωμένου την αγάπην,
και την ειρήνην και ανάπαυσιν
του οίκου εβαρύνθη.
Κ’ έφυγεν.

Ότε δε της Ιθάκης αι ακταί
ελιποθύμουν βαθμηδόν εμπρός του
κι έπλεε προς δυσμάς πλησίστιος,
προς Ίβηρας, προς Ηρακλείους στήλας,—
μακράν παντός Aχαϊκού πελάγους,—
ησθάνθη ότι έζη πάλιν, ότι
απέβαλλε τα επαχθή δεσμά
γνωστών πραγμάτων και οικιακών.
Και η τυχοδιώκτις του καρδιά
ηυφραίνετο ψυχρώς, κενή αγάπης.



(Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993)