Φοβάμαι
τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου 'κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.
Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.
Μανώλης Αναγνωστάκης
τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου 'κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.
Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.
Μανώλης Αναγνωστάκης
Όπως σημειώνει ο Ν. Σαραντάκος : Το ποίημα «Φοβάμαι» γράφτηκε τον Νοέμβρη του 1983 και δημοσιεύτηκε στην εφημ. Αυγή. Το αναδημοσιεύει από την ανθολογία του Ηλία Γκρη «Το μελάνι φωνάζει – Η 17η Νοεμβρίου 1973 στη λογοτεχνία» των εκδόσεων Μεταίχμιο.
και μετά τους "εορτασμούς"
Επιτύμβιον
Πέθανες κι έγινες κι εσύ: ο καλός.
Ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Τριάντα έξη στέφανα σε συνοδέψανε, τρεις λόγοι αντιπροέδρων,
εφτά ψηφίσματα για τις υπέροχες υπηρεσίες που πρόσφερες.
Α, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο το 'ξερα τι κάθαρμα ήσουν,
τι κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα.
Κοιμού εν ειρήνη δε θα 'ρθω την ησυχία σου να ταράξω.
(Εγώ, μια ολόκληρη ζωή μες στη σιωπή θα την εξαγοράσω
πολύ ακριβά κι όχι με τίμημα το θλιβερό σου το σαρκίο).
Κοιμού εν ειρήνη. Ως ήσουν πάντα στη ζωή: ο καλός,
ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Δε θα 'σαι ο πρώτος ούτε δα κι ο τελευταίος.
7 σχόλια:
Καλησπερα.
Μου θύμισες ,εναν χώρο 2*2 με παταρι,τα βιβλια να ξεχειλίζουν και μεις ν'ακουμε τον Αναγνωστακη ,εκει στο στενο Μ. ΙΩΣΗΦ, ΑΝΑΜΕΣΑ ΤΣΙΜΙΣΚΗ και ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ.
Tρόμερο ποιήμα ειλικρινέστατο και επίκαιρο.
Να είσαι καλά Γρηγόρη με το ωραίο blog σου.
Σου αφιερώνω αυτό το song
http://www.youtube.com/watch?v=aNlnBSpe1hY
*@taspa
τέτοιες μέρες, θυμάμαι κι εγώ ένα άλλο ποίημα του Μανώλη Αναγνωστάκη,το "Επιτύμβιον".
το παραθέτω:
Πέθανες κι έγινες κι εσύ: ο καλός.
Ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Τριάντα έξη στέφανα σε συνοδέψανε, τρεις λόγοι αντιπροέδρων,
εφτά ψηφίσματα για τις υπέροχες υπηρεσίες που πρόσφερες.
Α, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο το 'ξερα τι κάθαρμα ήσουν,
τι κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα.
Κοιμού εν ειρήνη δε θα 'ρθω την ησυχία σου να ταράξω.
(Εγώ, μια ολόκληρη ζωή μες στη σιωπή θα την εξαγοράσω
πολύ ακριβά κι όχι με τίμημα το θλιβερό σου το σαρκίο).
Κοιμού εν ειρήνη. Ως ήσουν πάντα στη ζωή: ο καλός,
ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Δε θα 'σαι ο πρώτος ούτε δα κι ο τελευταίος.
*@ Παιδί της πλατείας
καλώς ήρθες! Ευχαριστώ για το τραγούδι.
Ειναι μια οδή στην υποκρισία,με τον τρόπο που μονο ο Αναγνωστακης γνωριζε να την πολεμα καθως και ο πιο οργησμένος Κατσαρος.
Οταν ξεκινησα αυτο το ΜΠΛΟΚ καπου το αναρτησα.
Με θλιψη εχω διαπιστωσει οτι μεσα απο τις Ιστοσελιδες που θα μπορουσαν να γινουν τα νεα λάβαρα διεκδικήσεων το μόνο που κανουμε ειναι να κλαιμε για ενα πρελθόν που εμεις αφήσαμε να ευτελιστεί
να ανταλασσουμε αναμνησεις και ν'αγανακτουμε εκ του ασφαλούς.
@ taspa
πιστεύω ότι το διαδίκτυο γενικά και τα μπλογκ είναι ένα σημείο συνάντησης, διακίνησης ιδεών και διαλόγου, μπορούν να προβάλλουν διεκδικήσεις και να κινητοποιήσουν, αλλά ως εκεί, καθώς με τίποτε δε μπορούν να υποκαταστήσουν την πραγματική δράση και τον άνθρωπο ως οντότητα.
Το να αναγνωρίζει κάποιος τις ευθύνες του για τον ευτελισμό του παρελθόντος και να θυμάται δεν είναι μικρό πράγμα, είναι ίσως η αρχή προς την αυτογνωσία. Συμφωνώ απόλυτα όμως ότι αρκετοί εκφράζουν την αγανάκτησή τους ανώνυμα, ψευδώνυμα και επώνυμα σε αναρτήσεις και σχόλια, νομίζουν ότι είναι συνειδητοί και ενεργοί πολίτες, αλλά είναι απόντες στην κοινωνία. Γιαυτό και διαφωνώ με όλους αυτούς που ισχυρίζονται ότι υπάρχει "κίνημα των μπλόγκερς".
Προσωπικά αν και δεν βρισκομαι στην πρωτη νιότη οπως θα καταλαβες αυτό προσπαθω μεσα απο την σελιδα μου και την επικοινωνία να γινει πραγματι κινημα.
Καλη σου μέρα.
Συγχαρητήρια για τη σελίδα. Πάντα υπάρχει - και πρέπει να υπάρχει – έστω κι αν δεν είμαστε στην πρώτη νιότη – αφού ο Μανόλης Αναγνωστάκης ήταν μια σημαντική προσωπικότητα κατά την εφταετία. Και οι στίχοι του σημάδεψαν εκείνες τις μαύρες εποχές, σημάδεψαν, τότε, νεότητά μας, αρκεί να θυμηθούμε πόσο σημαντικά ήταν τα λόγια του, παρά το γεγονός ότι δεν σταμάτησαν να υπάρχουν ποιητές, μετρημένοι ωστόσο είναι όσοι μένουν κοντά σε κείνους που αγωνίζονται για το δίκιο και την καθαρή έννοια της δημοκρατίας.
Στο ποίημά του «Ναυάγιο» εννοεί πολλά.
«Θα μείνω κι εγώ μαζί σας μες τη βάρκα
Ύστερα απ’ το φριχτό ναυάγιο και το χαμό
Το πλοίο βουλιάζει τώρα μακριά
(Που πήγαν οι άλλες βάρκες; ποιοι γλύτωσαν;)
Εμείς θα βρούμε κάποτε μια ξέρα
Ένα νησί ερημικό όπως στα βιβλία
Εκεί θα χτίσουμε τα σπίτια μας
Γύρω γύρω απ’ τη μεγάλη πλατεία
Και στη μέση μια εκκλησιά.
Θα κρεμάσουμε μέσα τη φωτογραφία
Του καπετάνιου μας που χάθηκε – ψηλά, ψηλά,
Λίγο πιο χαμηλά του δεύτερου, πιο χαμηλά του τρίτου
Θ’ αλλάξουμε τις γυναίκες μας και θα κάνουμε πολλά παιδιά
Κι ύστερα θα καλαφατίσουμε ένα μεγάλο καράβι
Καινούργιο, ολοκαίνουργιο και θα το ρίξουμε στη θάλασσα.
Θάχουμε γεράσει μα θα μας γνωρίζουνε.
Μόνο τα παιδιά μας δεν θα μοιάζουνε με μας.
Όλοι, όσοι ζήσαμε τις δύσκολες εποχές ξέρουμε ποιος ήταν ο καπετάνιος στον οποίο αναφέρεται ο ποιητής και ποια σημασία έχει η αλλαγή των γυναικών, αλλά το κυριότερο τι εννοεί με το στίχο «Μόνο τα παιδιά μας δεν θα μοιάζουνε με μας».
Δημοσίευση σχολίου