Σ' όποια γλώσσα κι αν τα πει.

Μήνας Δεκέμβρης.
Φύσαγε πολύ, όπως στη Θεσσαλονίκη ξέρει μόνο να φυσάει. 
Με το 12 για Κάτω Τούμπα. 
Στάση Κλεάνθους.

Ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί για τη μάζωξη, όπως μου την είπαν - σύναξη επέμενα, γιατί οι λέξεις κάνουν πάντα τη διαφορά – στο ισόγειο από το παλιό διώροφο.

Καλωσορίσματα και γνωριμίες. Καφές με κάρδαμο στην αρχή σε μικρά φλυτζανάκια. Μυρωδιές πήγαιναν κι έρχονταν από την κουζίνα.  

Καθίσαμε γύρω γύρω. Αμήχανα λίγο στην αρχή. Τραπέζι ωραία στρωμένο. Ένα ταψί στη μέση με μακλούμπε.

Άνοιξε ένα κουτί με κασέτες. Απ' την πατρίδα είπαν οι άλλοι.

Σε λίγο μια φωνή νεκρώνει το χρόνο και φωτίζει το βράδυ.

Μια φωτογραφία με μια κυρία. Μια τραγουδίστρια με το μικρόφωνο από πάνω.

«Ποια είναι αυτή;»

«Η Ουμ Καλθούμ. Άκου φωνή. Όταν πέθανε, έκλαιγε όλος ο κόσμος»

Κι ας μην καταλάβαινες τη γλώσσα, ένοιωθες τι έλεγε. Ο άνθρωπος το ίδιο αγαπάει, το ίδιο χαίρεται και λυπάται, σ' όποια γλώσσα κι αν τα πει, αυτά που νοιώθει κι αυτά που θέλει να πει.

Μετά ο Κώστας πήρε την κιθάρα…