Προσμένοντας. Άλλος θα σε κοιτάξει, άλλος θα σε προσπεράσει, άλλος θα σε κλωτσήσει. Με ποια περισσή αλαζονεία θέλεις να ξεπροβάλλεις ξανά μέσα από το παρελθόν; Ίσως δειλά να ήθελες να ξαναδείς το φως του ήλιου. Είναι όμως πόθος πικρός το φως του ήλιου, πόθος και πληγή μαζί το φως της σελήνης. Με τέτοιους πόθους θα παραμένεις όμως πάντα ένα όστρακο. Αστρωματογράφητο. Αχρονολόγητο. Αδιάγνωστο. Με όλες τις στερήσεις και τις ευκολίες που προσφέρει το άλφα της λογικής.
Κι όμως ήσουνα κάποτε κάτι. Χώμα, νερό και φωτιά, όλα μαζί ένα, με ιδρώτα και χάδι, χέρια και μάτια πλασμένα. Το πρώτο σχήμα στροβίλιζε πάνω σε ένα τροχό. Κι από το άμορφο, μορφή. Τώρα λειασμένο από την μανία και το χάδι της θάλασσας και του χρόνου. Σβησμένες γωνίες, ανάγλυφες και αλμυρές οι μνήμες, χρόνια πια σκεπασμένο από την άμμο και το νερό.
Έχει σημασία το πρώτο σχήμα; Μόνο το πως ενώθηκε χώμα, νερό και φωτιά. Όλα από το χώμα ξεκινούν, πάνω του περπατούν κι εκεί ξαναπηγαίνουν. Ο ιδρώτας και τα δάκρυα αθάνατο κι αμίλητο νερό, αλμυρά και τα δυο. Φωτιά η αιωνιότητα που κορώνει με ονόματα κι αισθήματα ξεχασμένα,κοινά και επαναλαμβανόμενα, με πρόσωπα μοναδικά.
Κι όμως είσαι ακόμα κάτι. Μιλάς για πολλά πράγματα, αλλοτινές και συγκαιρινές ιστορίες, για παλάμες και χέρια που αντάμωσαν και 'σφίξαν άλλα χέρια, για μάτια που βυθίστηκαν σε άλλα μάτια.
Μόνο που για ν' ακούσεις αυτές τις ιστορίες πρέπει να κοιτάζεις και κάτω, εκεί που έλαχε να πατάς. Και ψηλά, εκεί που θες να πετάς.
Κι όμως ήσουνα κάποτε κάτι. Χώμα, νερό και φωτιά, όλα μαζί ένα, με ιδρώτα και χάδι, χέρια και μάτια πλασμένα. Το πρώτο σχήμα στροβίλιζε πάνω σε ένα τροχό. Κι από το άμορφο, μορφή. Τώρα λειασμένο από την μανία και το χάδι της θάλασσας και του χρόνου. Σβησμένες γωνίες, ανάγλυφες και αλμυρές οι μνήμες, χρόνια πια σκεπασμένο από την άμμο και το νερό.
Έχει σημασία το πρώτο σχήμα; Μόνο το πως ενώθηκε χώμα, νερό και φωτιά. Όλα από το χώμα ξεκινούν, πάνω του περπατούν κι εκεί ξαναπηγαίνουν. Ο ιδρώτας και τα δάκρυα αθάνατο κι αμίλητο νερό, αλμυρά και τα δυο. Φωτιά η αιωνιότητα που κορώνει με ονόματα κι αισθήματα ξεχασμένα,κοινά και επαναλαμβανόμενα, με πρόσωπα μοναδικά.
Κι όμως είσαι ακόμα κάτι. Μιλάς για πολλά πράγματα, αλλοτινές και συγκαιρινές ιστορίες, για παλάμες και χέρια που αντάμωσαν και 'σφίξαν άλλα χέρια, για μάτια που βυθίστηκαν σε άλλα μάτια.
Μόνο που για ν' ακούσεις αυτές τις ιστορίες πρέπει να κοιτάζεις και κάτω, εκεί που έλαχε να πατάς. Και ψηλά, εκεί που θες να πετάς.
6 σχόλια:
Έτσι ντε!
Τέτοια γράφεις αρχαιολόγε και μετανιώνω που πήρα την άλλη ειδίκευση, αυτή με τις λεμονάδες στα αρχεία.
Εκτός από το να κοιτάζεις και κάτω και ψηλά πρέπει να μπορείς τελικά να βλέπεις την ομορφιά. Κι έτσι το ταπεινό, αχρονολόγητο κεραμεικό βοτσαλάκι σμιλεύεται στην αιωνιότητα. Η αναποδιά στη ματιά μου άρεσε... και ζηλευτή η ζεύξη αρχαιολογίας και παραλίας!
Έτσι ακριβώς, silent!
Μα δε χρειάζονται,Δύτη, δηλώσεις μετανοίας. Στο παρελθόν ξέρεις κι εσύ τι θέλει και πως πρέπει για να βουτήξεις.
[Μόνο αυτή η λεμονάδα με προβλημάτισε. Καλά από πότε έγινες ακόλουθος της υγιεινής διασΤροφής;].
Η ομορφιά είναι παντού, Εύη. Και πιο πολύ στα μικρά, τα ανώνυμα και στα για πολλούς ασήμαντα.
Δημοσίευση σχολίου