Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2013

Τα καλοκαίρια ακόμα κόβονται στα τρία.

Τα καλοκαίρια δεν ξεκινούσαν με τις διακοπές και δεν τελείωναν με το άνοιγμα των σχολείων. Ξεκινούσαν όταν ανεβαίναμε στο χωριό και τελείωναν με την επιστροφή πίσω στην πόλη. Πάντα όμως κόβονταν στα τρία. Με τα πανηγύρια στο χωριό. Του Αη 'Λιος, της Παναγίας και του Άη Γιάννη στο Ράχωβο. Με το πρώτο ξεκινούσαν τα καλοκαίρια μας.

Μια μέρα μου 'στειλε μια φωτογραφία ο Κώστας κι έγραφε «παιδικά χρόνια». Την θυμόμουνα, αλλά δεν ήξερα ποιος την είχε ως τότε. Με τον παππού, τον Γώγο και τον Κώτσιο στον Αη Λιά, καλοκαίρι του '76.   


....Όλοι πάνω στην καρότσα με το φορτηγό του θείου Γιάννη. Στον δρόμο σταματούσε κάθε λίγο κι ανέβαιναν όσοι είχαν ξεκινήσει απ' τη δημοσιά. Μέχρι να γεμίσει η καρότσα. 
Ντάκα ντούκου και σκόνη, πέτρες και τροχάλια, λακκούβες κι ανηφοριά μόλις τελείωνε η δημοσιά κι άρχιζε ο δασικός δρόμος. 
Μπροστά πάντα κάθονταν οι πιο ηλικιωμένοι ή καμιά μικρομάνα. Δίπλα τα πρόσφορα τυλιγμένα σε καθαρές ολόλευκες πετσέτες. Πίσω στην καρότσα, τσάντες με φαγητά, τσάντες με δεύτερα παπούτσια, ριγμένα δυο ξύλινα παραπέτα στρωμένα με κουρελούδες και λίγα κασάκια από μπύρες για καθίσματα. Άλλοι καθιστοί, οι πιο πολλοί όρθιοι κρατημένοι από τα σίδερα. Καλημέρες και χρόνια πολλά, τα νέα, γέλια και χαρές από μας, τα μικρά. Κάποτε το ντάκα ντούκα σταματούσε. Είχαμε φτάσει. Ο δρόμος όμως δεν έφτανε ως την λάκκα του Αη Λιά. Εκεί ανταμώναμε μαζί και μ' αυτούς που έρχονταν με τα πόδια από το χωριό. 
Τα ρουθούνια αμέσως έτσουζαν από το δροσερό αεράκι και το ρετσίνι από τα έλατα, τα αυτιά βούλωναν από το υψόμετρο και σε λίγο άνοιγαν από τη μικρή καμπάνα που χτύπαγε "Η δεύτερη χτυπά....άντε και προλαβαίνουμε....". Κι όσο σιμώναμε, ακούγονταν πιο καθαρά ψαλμωδίες ανάκατες με σφυρίγματα από πουλιά, και μύριζε μοσχοθυμίαμα. Ανάβαμε κεράκι έξω από το μικρό εκκλησάκι, προσκυνούσαμε και κατεβαίναμε στην λάκκα περιμένοντας τον παπα-Χρήστο για να σηκώσουμε το ύψωμα όλο το χωριό. 
Εκεί μια βρύση να τρέχει και στην μεγάλη ποτίστρα να βάζουμε αγώνες με ξυλάκια ποιο θα πάει πρώτο στην άκρη. Εκεί στημένο κι ένα πρόχειρο καφενεδάκι. Δυο βαρέλια με παγοκολώνες γεμάτα  πορτοκαλάδες, λεμονάδες και βυσινάδες Κλιάφα. Μπύρες, κρασιά και τσίπουρο για τους μεγάλους. 
Κάπου παραπέρα έστηνε ένα πάγκο κι ο πανηγυράς με τα παιχνίδια. Σταυρουδάκια, βραχιολάκια, μπουλντοζίτσες, φορτηγάκια, κούκλες που κλείναν το μάτι, τσίγκινα βατραχάκια, λαλίτσες. 
Μετά το "πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν" και τα υψώματα στον Άγιο, έστρωνε κάθε οικογένεια μπατανίες και κάθονταν όλοι να ξαποστάσουν και για μια μπουκιά ψωμί, τυρί, ντομάτα και καμιά πίτα. Τα κεράσματα πήγαιναν κι έρχονταν από τη μια στην άλλη. 
Μέχρι να σηκωθούν οι πρώτοι και να ξεκινήσουν για το χωριό. 
Σε λίγο η λάκκα άδειαζε. 
Και θα 'μενε άδεια μέχρι το επόμενο πανηγύρι. 


Τα καλοκαίρια ακόμα κόβονται στα τρία.
Ανέβηκα και φέτος το καλοκαίρι μια Κυριακή στον Αη Λιά.
Ο δρόμος άσφαλτος πια.
Όμως οι ίδιες μυρωδιές.
Το εκκλησάκι πάντα ανεμοδαρμένο κι αγέρωχο. Κάποιος είχε ανάψει τα καντήλια. Τα έλατα στέκουν πάντα εκεί. Ένα δυο χτυπημένα από κεραυνούς. Και μερικά πιο μικρά. Τώρα πήραν να ψηλώνουν.
Αυτή τη φορά άκουγα πια καθαρά τα πουλιά και πιο μακριά τα κουδούνια από ένα κοπάδι πρόβατα. 
....
"Φέτος δεν είχε πολύ κόσμο στο πανηγύρι", μου είπε αργότερα στο χωριό ο Κώστας.






  









...................................................................................................................................................................
φτιάξαμε ένα αφιέρωμα στις παιδικές μας φωτογραφίες κάποιοι φίλοι:


Τα Χαμένα Επεισόδια: http://taxamenaepeisodia.wordpress.com/
Τσαλαπετεινός: http://tsalapetinos.blogspot.gr/
Nefosis και RoubinakiM: http://rubycloud.blogspot.gr/
Σημειωματάριο: http://fvasileiou.wordpress.com/
Αναγεννημένη: http://anagennimeni.wordpress.com/
Κυνοκέφαλοι: http://kynokefaloi.blogspot.gr/
O Ήχος του Ανέμου: http://breezesound.blogspot.gr/






     


21 σχόλια:

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

οι λέξεις σου είναι φωτογραφίες- πολύ ωραίο κείμενο Γρηγόρη (ιαματικό)

Nefosis είπε...

Μοσχοβολάει Ελλάδα κι αναμνήσεις. Τί όμορφο.

Σταυρούλα είπε...

Γρηγόρη, όμορφες αναμνήσεις.. Το καλοκαίρι στο χωριό τέλειωνε στις 31 Αυγούστου στο πανηγύρι στο διπλανό χωρίο. Εκκλησάκι και μετά γίδα βραστή ως να γίνει η γουρνοπούλα και το μεσημέρια στο πλάτωμα με τα πλατάνια φαΐ και χορός .

Σ΄ευχαριστώ που μου τα θύμισες :)

δύτης των νιπτήρων είπε...

Καθόλου δεν άλλαξες βλέπω :)

Evi Voulgaraki είπε...

Μοσχοθυμίαμα, η αφήγηση, και δροσερή βυσινάδα... Χρώματα, αρώματα, ρυθμοί, θερμοκρασίες... Μεγάλη περιουσία τέτοιες αναμνήσεις.

Τσαλαπετεινός είπε...

Τέλη Φλεβάρη μας παρέσυρες για τα καλά και μας ανέβασες στα βουνά περασμένων καλοκαιριών. Μυρίζει ρετσίνι και δάσος το ποστ, στο στόμα μένει γεύση από βυσινάδα και αυτά τα τσίγκινα βατραχάκια, εμένα τουλάχιστον που τα θυμάμαι σε πανηγύρι της Ανάληψης δίπλα στη λίμνη, να συναγωνίζονται τα αληθινά βατράχια, έδωσαν πάτημα στη νοσταλγία να με χτυπήσει κατάστηθα.

Να σαι καλά Γρηγόρη

KidsCloud.gr είπε...

Μυρωδιές, χρώματα, αρώματα...! Τί όμορφα! :)

γρηγόρης στ. είπε...

Γιώργο,

ώστε ιαματικές λεξοφωτογραφίες; Ευχαριστώ!

γρηγόρης στ. είπε...

Γιώργο,

ώστε ιαματικές λεξοφωτογραφίες; Ευχαριστώ!

γρηγόρης στ. είπε...

Nefosis,

χαίρομαι που ένοιωσες τις μυρωδιές.
Μόνο που αυτή η Ελλάδα μάλλον πια δεν υπάρχει....

γρηγόρης στ. είπε...

Σταυρούλα,

στις 29 είχε φασολάδα στο καζάνι και μετά μοίρασμα σε πήλινες γαβάθες. Αξεπέραστη νοστιμιά!

γρηγόρης στ. είπε...

Δύτη,

είδες; Μόνο ζώνη άλλαξα και πήρα λίγο πιο μεγάλη.

γρηγόρης στ. είπε...

Εύη,

μα αν δεν είναι με χρώματα, αρώματα και γεύσεις οι αναμνήσεις, μάλλον λειψές είναι...Να κεράσω μια βυσινάδα;

γρηγόρης στ. είπε...

Τσαλαπετεινέ,

όποτε θες, εδώ είμαι για να σε ανεβάσω στα βουνά.
[Ξαναβρήκα τέτοια μπακακάκια, αλλά καμιά σχέση με τα παλιά. Πλαστικά πια, άηχα και άχρωμα...]

γρηγόρης στ. είπε...

Κυρία Μαμά Μαμαδοπούλου [πολύ μου άρεσε αυτό!] ή KIDS' CLOUD,

χαίρομαι που ομόρφυνε -έστω για λίγο-
η περιδιάβασή σου εδώ.

Καλώς ήρθες!

Polyanna είπε...

Εμενα παλι αν και "βουνισιο" το ποστ με πηγε στα Κύθηρα, βολτα στους καταρράκτες και μετα υποβρύχιο στο καφενείο. Μαλλον η φορτηγαδα και η βολτα στην καρότσα θα φταίει.....

Τοσο ομορφο κείμενο, διαβαζεις κι είναι σα να ξεφυλλίζεις άλμπουμ

γρηγόρης στ. είπε...

Polyanna,

καλώς ήρθες!
αλλά και τα νησιά, βουνά στη θάλασσα είναι...

Κατερίνα Τοράκη είπε...

Πω πω τι μου θύμισες! Ένα αντίστοιχο πανηγύρι, καλοκαίρι, πήγαμε σε πανηγύρι σ'ενα μακρινό χωριό που τώρα δεν θυμάμαι ποιο ήταν, ανεβασμένοι στην καρότσα ενός φορτηγού φτάσαμε μέχρι ένα σημείο και ύστερα με τα πόδια κάτι χιλιόμετρα. Και στην επιστροφή τα ίδια, ήταν σκοτεινά, δεν είχε φέξει ακόμα, μια ατελείωτη σειρά από κεριά αναμμένα... Όμορφα τα λόγια σου.

γρηγόρης στ. είπε...

Κατερίνα, ευχαριστώ πολύ και καλώς όρισες!
Τελικά ίσως αυτό μένει, βήματα κεριά αναμμένα....

Ανώνυμος είπε...

Αυτές οι φωτογραφίες, αυτές οι αναμνήσεις είναι τόσο οικείες, που τις νομίζω για δικές μου.
Κοινή η αφετηρία, πιθανόν κοινό και το τέρμα -λες να είναι κοινή και η πορεία παρότι είμαστε μακριά;

γρηγόρης στ. είπε...

Λες, Φώτη;

Πάντως κάπου συναντιούνται ή θα συναντηθούν...

Αρχειοθήκη ιστολογίου

ΔΙΑΒΑΤΕΣ

ΚΑΛΩΣ ΟΡΙΣΑΤΕ!

Συνολικές προβολές σελίδας

FeedBurner FeedCount