Οξείες γωνίες και καμπύλες γραμμές

Να ανεβαίνεις ψηλά και να χάνεται το μάτι δίχως περιορισμούς και όταν ακόμη η ματιά σταματά σε οξείες γωνίες, να γλυστρά εύκολα δίπλα σε καμπύλες γραμμές.

Τόποι και άνθρωποι γνώριμοι, να τους ξανασυναντάς πάντα σαν να ΄ναι πρώτη φορά. Παιδιά που μεγαλώνουν χρόνο με το χρόνο. Άνθρωποι, δικοί σου και λιγότεροι δικοί σου,τους ξέρεις και τους θυμάσαι με τα ονόματα και την καλημέρα καλησπέρα τους, ίσως και μ' άλλα περισσότερα μα όχι περισσά λόγια. Οι άλλοι που 'φύγαν, αγναντεύουν από μια πλαγιά, σιωπηλή σύναξη να συζητά τα παλιά και τα νέα. Μόνο τα δέντρα ψηλώνουν.

Δρόμοι και μονοπάτια περπατημένα για να ξαναδιαβείς. Γωνιές και πέτρες που μένουν σταθερές, να βρίσκεις το δρόμο, να βλέπεις ό,τι καινούριο βλάστησε. Ανηφόρες κατηφόρες, μυρίζουν μέντα και ρίγανη, δυόσμο και βασιλικό.

Και το νερό δίπλα κυλά για να συναντηθεί με άλλα νερά, σφυρίζονταςστις αυλακιές, παλεύοντας με τις πέτρες.

Χρώματα ατόφια, γεύσεις απλές, ήχοι μονότονα καθαροί.

Όταν ανεβαίνεις μαθαίνεις κάθε φορά πως είναι να βλέπεις τον κόσμο από ψηλά, να διαβάζεις τις οξείες γωνίες και τις καμπύλες γραμμές της ζωής και πως το νερό βρίσκει πάντοτε δρόμους να κυλά.