μια κατεδάφιση

Σήμερα γκρέμισαν στην απέναντι πλευρά του δρόμου μας ένα σπίτι. Ένα μικρό σπίτι με αυλή, από αυτά που χτίστηκαν στην πόλη μας μετά τους σεισμούς του '50. Ήταν από τα λίγα που είχαν μείνει ανάμεσα σε πολυκατοικίες και τριώροφα. 

Χτες είχαν βάλει την κόκκινη ταινία μπροστά του και την προειδοποίηση: "ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΗ 19-1-2012".
Πολλές φορές άφηνα το αυτοκίνητο μπροστά στην είσοδό του. Καιρό τώρα δεν κατοικούταν και είχε ένα κόκκινο "ΠΩΛΕΙΤΑΙ" πάνω από την είσοδο. Το σπίτι κλειστό τη μέρα και σκοτεινό τα βράδυα. Συχνά αναρωτιώμουν ποιοι να έμεναν εκεί, κοντά μισό αιώνα τώρα.
Περισσότερες φορές όμως που περνούσα από μπροστά του περπατώντας, το περιεργαζόμουν με την ησυχία μου, γιατί παρά την ερημιά του, ήταν περιποιημένο. Ίσως κάποιοι να νόμιζαν πως μπορεί να ήμουν και υποψήφιος αγοραστής. Εκείνο όμως που παρατηρούσα ήταν το γιασεμί στην αυλή που επέμενε να σκαρφαλώνει τη σιδερένια σκάλα της κουζίνας και να καβαλάει τον μαντρότοιχο από τον ακάλυπτο της διπλανής οικοδομής. Άλλες φορές προσπαθούσα να φανταστώ πως θα ήταν με ανοιχτά παραθυρόφυλλα. Αν και όλα αυτά τα σπίτια χτίστηκαν με το ίδιο σχέδιο, ένας διάδρομος και δυο δωμάτια, πολύ θα ήθελα να μπω και κάποια μέρα μέσα.

Στις εφτά το πρωί ακούστηκαν οι πρώτοι θόρυβοι. Ήρθε το μηχάνημα και άρχισε η κατεδάφιση.
Στην αρχή τα κεραμίδια. Μια σκόνη από βαθύ κόκκινο ψημένο χώμα. Ανατριχιαστικός ο θόρυβος,όπως οι τοίχοι αντιστέκονταν. Σε λίγο η μικρή αυλή δεν υπήρχε πια. Ούτε και το σπιτάκι, ούτε και οι πρώτοι του ιδιοκτήτες. Ένας σωρός από χαλάσματα. Δυο φορτηγά σε δέκα δρομολόγια, αγκομαχώντας μετέφεραν τα μπάζα. Ανάμεσα στα μπάζα οι χαρές, ελπίδες, αγωνίες, λύπες που χρωμάτισαν τους τοίχους του, οι μικρές ιστορίες που φώτισαν τα παράθυρά του και άνθισαν στην αυλή του.

Οι μικρές ανώνυμες ιστορίες ίσα που γέμισαν μερικές καρότσες.