Είναι η δουλειά στους σκηνοθέτες
να τακτοποιούν
στη σκηνή και στα φώτα
όλους τους ηθοποιούς
κι οι ηθοποιοί
προσεκτικά επιλεγμένοι
να κινούνται - μόνο όταν πρέπει
να μιλούν - μόνο όταν πρέπει
να κλαίνε και να γελούν- μόνο όταν πρέπει
σε τέτοιες παραστάσεις.
Είναι η δουλειά στους ταξιθέτες
να τακτοποιούν
με τη σειρά και όπως πρέπει
όλους τους θεατές
κι οι θεατές
να κάνουν ησυχία - σε όλη την παράσταση
και να μη μιλούν μεταξύ τους - αυτό ενοχλεί
και να χειροκροτούν, όταν και μόνο πρέπει - αυτό απαιτεί ο σκηνοθέτης
σε κάθε παράσταση.
Για να αρέσει αυτή η παράσταση
-γιατί πρέπει να αρέσει, έτσι συνηθίζεται-
Οι επίσημοι προσκαλεσμένοι
μαζί και οι κριτικοί
στα πρώτα καθίσματα,
κάποιοι και στα θεωρεία
οι πιο πολλοί γνωστοί από παλιά
κι άλλοι
κρατώντας κόκκινα γαρύφαλα στα χέρια, πλαστικά
-αυτά διατηρούνται χρόνια τώρα και δεν μαραίνονται-
με σοβαρό ύφος και όπως πρέπει σε τέτοιες περιπτώσεις
θα παρακολουθήσουν την παράσταση σοβαροί
με στιβαρό ενθουσιασμό και με ρυθμό
θα χειροκροτήσουν στο τέλος
όλοι μαζί, ο σκηνοθέτης, οι ηθοποιοί, οι επίσημοι και οι κριτικοί
ικανοποιημένοι
- γέμισαν οι θέσεις θεατές
ανακουφισμένοι
- κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε για τα κομμένα λόγια
και κάποιες φράσεις, απρεπείς πια για τους καιρούς μας
στο έργο,
αυτό, ανώνυμου λαϊκού συγγραφέα
όταν για πρώτη φορά ανέβηκε
Νοέμβρη του '73
δίχως σκηνοθέτη
με ανώνυμους ηθοποιούς-θεατές
να τακτοποιούν
στη σκηνή και στα φώτα
όλους τους ηθοποιούς
κι οι ηθοποιοί
προσεκτικά επιλεγμένοι
να κινούνται - μόνο όταν πρέπει
να μιλούν - μόνο όταν πρέπει
να κλαίνε και να γελούν- μόνο όταν πρέπει
σε τέτοιες παραστάσεις.
Είναι η δουλειά στους ταξιθέτες
να τακτοποιούν
με τη σειρά και όπως πρέπει
όλους τους θεατές
κι οι θεατές
να κάνουν ησυχία - σε όλη την παράσταση
και να μη μιλούν μεταξύ τους - αυτό ενοχλεί
και να χειροκροτούν, όταν και μόνο πρέπει - αυτό απαιτεί ο σκηνοθέτης
σε κάθε παράσταση.
Για να αρέσει αυτή η παράσταση
-γιατί πρέπει να αρέσει, έτσι συνηθίζεται-
Οι επίσημοι προσκαλεσμένοι
μαζί και οι κριτικοί
στα πρώτα καθίσματα,
κάποιοι και στα θεωρεία
οι πιο πολλοί γνωστοί από παλιά
κι άλλοι
κρατώντας κόκκινα γαρύφαλα στα χέρια, πλαστικά
-αυτά διατηρούνται χρόνια τώρα και δεν μαραίνονται-
με σοβαρό ύφος και όπως πρέπει σε τέτοιες περιπτώσεις
θα παρακολουθήσουν την παράσταση σοβαροί
με στιβαρό ενθουσιασμό και με ρυθμό
θα χειροκροτήσουν στο τέλος
όλοι μαζί, ο σκηνοθέτης, οι ηθοποιοί, οι επίσημοι και οι κριτικοί
ικανοποιημένοι
- γέμισαν οι θέσεις θεατές
ανακουφισμένοι
- κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε για τα κομμένα λόγια
και κάποιες φράσεις, απρεπείς πια για τους καιρούς μας
στο έργο,
αυτό, ανώνυμου λαϊκού συγγραφέα
όταν για πρώτη φορά ανέβηκε
Νοέμβρη του '73
δίχως σκηνοθέτη
με ανώνυμους ηθοποιούς-θεατές
7 σχόλια:
μπράβο Γρηγόρη, μπράβο
Σφάζει πικρά...
Πικρό μεν, αληθές δε. Εξαιρετικό!
Κανείς δεν διαμαρτύρεται πια, στ' αλήθεια.
(Πολύ ωραίο το ποίημά σου. Μπράβο!)
Γιώργο,
αλλοτινό και σημερινό βίωμα...
Τσαλαπετεινέ,
ήταν στις προθέσεις μου.
Ρενάτα,
απλά, είναι ό,τι βλέπω κι ακούω γύρω μου.Πικρά -και όχι με πίκρα- μάλλον αρμόζει να μιλάμε πλέον στους "σκηνοθέτες" και τους "επίσημους".
Riski,
πως να διαμαρτυρηθεί κάποιος; Πρέπει να του το επιτρέψουν, να επιλέξουν τι θα ακουστεί, πως θα το πει, με ποιους θα το πει, με ποια σειρά και πόσες φορές.
Σας ευχαριστώ για το πέρασμά σας και τα καλά σας λόγια!
Μπράβο Γρηγόρη!
Η μεγαλύτερη αλήθεια μέσα στις πολυπληθείς νεκρώσιμες ακολουθίες των ημερών...
Να 'σαι καλά Silent!
μάλλον ήρθε ο καιρός ν'αφήσουμε μόνους τους, όσους συχνάζουν σε μνημόσυνα και νεκρώσιμες ακολουθίες δίχως ελπίδα ανάστασης....
Δημοσίευση σχολίου