... στο χωριό Λιβάδι Ελασσόνας. Είχε προηγηθεί το προηγούμενο καλοκαίρι η παράσταση της Τύχης της Μαρούλας, που είχε εντυπωσιάσει πολύ τα παιδιά. Η Τενεκεδούπολη άρχιζε ως εξής:
Ξεπρόβαλλε πίσω από το σκηνικό το τενεκεδάκι «Ήλιος» - στην παράστασή μας το καρτουσα εγώ-, χωρίς να φαίνεται ο ηθοποιός που έπαιζε το ρόλο, και ρωτούσε τα παιδιά: «Παιδιά με γνωρίζετε; Ποιος είμαι;»
Και τα παιδιά στο Λιβάδι αντί να απαντήσουν «ο Ήλιος», απαντούν όλα μαζί σύσσωμα: «Ναι, σε γνωρίζουμε, είσαι η Μαρούλα». Γιατί φυσικά η φωνή μου τους θύμιζε τη Μαρούλα.
Αλλά αυτό δεν ήταν το μόνο ευτράπελο. Η παράσταση ήταν δύσκολο να συνεχιστεί , γιατί ο θίασος της Τενεκεδούπολης σχηματιζόταν στο έργο από διάφορα τενεκέδια που μετά τη χρήση τους πετάγονταν στα σκουπίδια. Αυτή ήταν όμως η συνήθεια των πόλεων, όχι των χωριών. Στην οικιακή οικονομία των χωριών μας τίποτε δεν πετιόταν, όλα ήταν χρήσιμα.
Έτσι, όταν ρώτησα τα παιδιά:
«Παιδιά, τι κάνει η μαμά τον τενεκέ του λαδιού όταν τελειώσει το λάδι;», αντί να μου απαντήσουν «τον πετάει στα σκουπίδια» αυτά φώναξαν όλα μαζί:
«Βάνει λουλούδια» ή «βάνει τον τραχανά μας.»
Άντε να βρεις εσύ τενεκέδες στα σκουπίδια να φτιάξεις θίασο.
Άννα Βαγενά, Το θεσσαλικό μου θέατρο, Κέδρος, Αθήνα 2006.
Τελικά, δεν παίρνουμε απάντηση, αλλά μάλλον καταλαβαίνουμε ότι πολύ θα δυσκολεύτηκε η Ά. Βαγενά να φτιάξει το θίασο της Τενεκεδούπολης.
Άντε, όμως σήμερα να βρεις εσύ,
πόσες εκπομπές μαγειρικής θα χρειαστούν ακόμη, εσχάτως δε και κηπουρικής για να μάθουμε ότι [ή να ξεμάθουμε] ότι πριν υπήρχε ο σγουρός βασιλικός στις αυλές και τα μπαλκόνια και νυν το εστραγκόν, ότι ο τραχανάς είναι κάποιο εξωτικό αγροτουριστικό έδεσμα με σπάνια επίγευση,
πότε και πως θα σταματήσουμε να απαντούμε στη Μαρούλα [που δεν είναι η Μαρούλα, ούτε κι ο Ήλιος] όταν μας ρωτά, ότι είναι "ο Ήλιος"...
